Tut Ellerimden Perihan!

Tut Ellerimden Perihan!
yine gel, yine tut ellerimden, kimse yok senin kadar sevgili, şefkatli...insan 40 a merdiven dayasa da, dünya başka ana başkaymış, geç anladım. okşasan saçlarımı, oğlum desen. hatalarımı bulsan düzeltsen. sen den öğrensen öyle gidersem eksik yanlarımı. oluk oluk ağlasam dizlerinde, hıçkırsam bir tek sen duysan.parıl parı ışısa saçlarının bir tutam akı gecenin kör karanlığında, gözlerimi alsa, sana doğru yürüsem, menzilimde bir tek sen olsan. oğlumun ne denli bana benzediğini eşime anlatsan. yaramazlıklarımı sıralasan. bartu acıktığını söylese sen hemen kalkıp bir çorba yapsan, kovboy elbiseleri diksen iki arada bir derede. koklasam öpsem ellerini, kapılarda vedalaşsak. kısacık boyunla erişmeye çalışsan atkımdan tutp eysen beni. kulağıma üzme gelinimi desen, of desem puf desem tamaaam anne diyip gitsem kucağımda yavrum. pencereden el sallasan, dualarla ALLAHIN BİR2liğine emanet etsen bizi içinden. olmaz mıydı, çok mu şey istemilşim acep. kimse yok mu yani şimdi bu dediklerimi her gece nerdeyse yaşayan. çokmu fazla istemişim ki olmamış. anlamadım ki... ne aklımla ne kendim yetemedim bu çaresizliğe... okkalı bir küfür edesim gelmiyor mu sandın içimden. ama kalsın... senin içimde sadece içimde kaldığın gibi çaresizce kalsın anasını satayım... birçok şeyin kaldığı gibi.