Tam tutacakken ellerinden,
Dokunacakken parmak uçlarına,
Uzatmışken ellerimi- ki naçardım kuyu diplerinde beklerken yollarını-
Beklerken yollarını, düçar kılınmışım sızılara hüzünlerce,
Yani ramak kalmışken bus etmelere bastığın yerleri,
Havada fırtına sesi..
Ve sesinle silinmişken acılarca binler ..
Sesinle kutsanırken seher yellerinde, gün ışımadan, toprak, dağ taş
Çöllerimde ilk damlalar, ilk damlalar buluşmalı derken artık, ilk damlalar susuz kalmış kuru dallara
Fırtına sesi var havada, tam da beş varken bahara,
Ve iltica ederken göçmen kuşlar ılıman iklimlere tam da
Yani tam da mülteciyken bencileyin..
Havada fırtına sesi,
Ayak seslerini duyarken senin..
Söz yeter mi sessizlikte,
Ve yeter mi yürek söze daha..
Daha tüter mi ocak
–ki bin yıllık küllenmiş köz, soğuk ayazda, yağmur yaşta-
Doğdu doğacaktı umut, tam da yeniden, tam da kendi küllerinden..
Savurursa bu umutsuz fırtına,
Olursuz kalmış kuru bir dal misali .
Dumanı üstünde şiirler demledim, okursun
Türküler söyledim, ağıtlar yaktım..
Umutlar bağladım dilek ağaçlarına, adak adadım canımı ,
Ve gölerip derya misali,
Hasretler biriktirdim sana, yıllanmış asırlanmış şaraplar gibi yatırdım mahzenlerde,
Tabiki sevgiler de süzdüm imbiklerden, saflaşmış ,en derin damarlardan..
El değmemiş göz değmemiş sözler topladım,
Beklerken kör kuyularda seni.
Ve havada koptu kopacak bir fırtına sesi..
Tam da en sınık halken hal ve medetsizken..
Düştü düşecek, tökezemiş,
Ve hükümsüz bir toz parçasıyım şimdi,
Savrulmadan tut, tutarsan..
Kayıt Tarihi : 3.5.2022 09:42:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
