Tut Elinden Sessizliği Bırak

yaktım bütün resimlerini ayın
dağıttım güneşin mektuplarını
kapalı kapılar önüne bırakıp geçtim bir gül gibi

kendi coğrafyamda geldi buldu
beni hüzün
sesimi çoğalttığım dağlara vurdum
çevrildi yolum
dağlardan geldim,ırmaklardan geçtim
güneşin doğduğu dağa çarptı sesim gelmedi geri

sonbahar elbisesini giymiş tabiat
neşe dolu yapraklar
üstümdeki ağacın mağaralarını açıyor kan topluyor
ırmaklardan ayrı düşen küçük su birikintileri
çoğaldıkça büyüyor gökte yağmur çarşıları

aylardan kasım sonbahar yorgunluğu üstünde
eylülden kalma bu neşe bu naz
ekimin aç sofrasında yapraklardan sıyrılıp gelmiş
suya inat hüzün boşlukları
sararmış renkler

söyle şair
nereye bırakmalıyım dört bir yanı sonbahar bu yarayı

serin bir rüzgarla tersyüz olmuş güneşin
ciğerleri dumanlı öksürük dağlarında hareketli bir savaşın
gölgesinde
ağlayan bir denize düşmüş siyah ağaç dallarında
tut elinden sessizliği bırak

serin bir rüzgarla ters yüz olmuş güneşin
ciğerleri dumanlı öksürük dağlarında hareketli bir savaşın
gölgesinde büyüyor çocuklar
ağlayan bir denize düşmüş siyah ağaç dallarında
tut elinden sessizliği bırak
kabuk bağlamış dağların yarası