Tut Elimden Kaldır Beni Anne…

Yine gecenin bir yarısında, yıldırım sesiyle uyandım uykudan,
Başımı yorganın altına koyunca, kaçamıyorum artık korkularımdan,
Vaz geçemiyorum deve kuşu gibi kendimi kandırmaktan,
Halim perişan ama anlatamıyorum anne, her zaman olduğu gibi...

Kırılan gücüm mü, ellerim mi, yoksa yüreğim mi bilemiyorum,
Gözlerimi kapasam da, görmezlikten gelemiyorum,
Kenetlenmiş sanki bütün varlığım, hiçbir şey yapamıyorum,
Yoksa ben, kendimden mi, kaçıyorum anne, her zaman olduğu gibi…

Ruhumun derinliklerinde kıyametler koparken, hala gülmeye çalışıyorum,
Etrafa saçılan duygularımı toparlamaya güç yetiremiyorum,
Suçlu kim, söyleyin ey insanlar size sesleniyorum,
Darmadağın, çer çöp gibiyim anne, her zaman olduğu gibi…

Akbabalar üşüşmüşken ümmetin üstüne, ben sadece ağlıyorum,
Hem kendimden hem de, bütün kardeşlerimden utanıyorum,
İstesem de olmuyor, kaybettim kendimi bulamıyorum,
Tut ellerimden kardır beni anne, her zaman olduğu gibi…