Tut Elimden Çocukluğum Şiiri - Talat Ülker

Tut Elimden Çocukluğum

Hazan çöktü dağlarına ömrümün
Çok yaman esmeye başladı rüzgâr
Gün erken aşıyor ufkumdan artık
Yaprağım kararsız bahçem tarumar

Gayri tat vermiyor bu hoyrat iklim
Tut elimden çocukluğum, gidelim

Ezgiler karışır karanlıklara
Gördüğü her şeyi yutar aynalar
Kuşatır geceyi muhacir düşler
Uzak diyarlara göçer turnalar

Ufukları aşmak için sağ salim
Tut elimden çocukluğum, gidelim

Uzuyor gölgesi yalnızlıkların
Bir y/anım harabe bir y/anım mamur
Yollar dolaşmadan ayaklarıma
İzimi silmeden bu hoyrat yağmur

Gücüm yetiyorken varken mecalim
Tut elimden çocukluğum, gidelim

Sözler yaşlanıyor dudaklarımda
Yutuyor sesimi kalabalıklar
Her gün biraz daha anlamsız sanki
Eskiyen dostluklar, akrabalıklar

Ne şahidim kaldı ne de kefilim
Tut elimden çocukluğum, gidelim

Sesler birikirken belleğimizde
Yaşamak susmayı öğretir ancak
Terk etmeden oyun yerini akran
Bozulmadan beden adlı oyuncak

Hala belli iken suretim şeklim
Tut elimden çocukluğum, gidelim

Hayal denizimin gemilerini
Batırmadan aklın kör pusuları
Dolmadan içimin sarnıçlarına
Hayat ırmağının kirli suları

Azgın dalgalara olmadan teslim
Tut elimden çocukluğum, gidelim

Ardımda onlarca yaşanmamış yıl
Önümdeki menzil, boş mu, dolu mu?
Kaç vakitsiz veda, kaç yarım sevda
Kaç yorumsuz rüya bekler yolumu

Hadi gel, umudu tamir edelim
Tut elimden çocukluğum, gidelim