Tut Elimden Şiiri - Ömer Faruk Şavlı

Tut elimden küçük çocuk,
Yardım et, kaybettiğimi bulayım

Yürüyelim birlikte bulutların üzerinde,
Aydınlatsın yolumuzu ışık saçan gülüşün.

Gel; uzak diyarlarda kaybolalım,
Gel ki, özümdeki beni bulayım.

Bilmiyorum bu girdap kaçıncı,
Bitmeyen bu hayâli his ve acı.

Uzun zamandır arıyorum,
Kayboluşun içinde; mânâyı.

Bilmem kaç gece, kaç fecir,
Kırılmadı o ruhumdaki zincir.

Yüreğimde doğum sancısı,
Aklımda geleceğin sanrısı,

Gel çocuk, götür beni zihnindeki yere;
Bırakayım düşleri; alsın yerini neşe.

Doğarken akan gözyaşları,
Şimdi ruh özünün incileri,

Kaybettim sandığım dünler,
Bugün parıldayan ışıklar,

Tut elimden, al yanaklı güzel çocuk,
Yoksa yapamam sensiz yolculuk.

Bırakma elimi; neyi işaret ettin?
Yoksa, üstümüzde kuşlar mı uçuşan?

Kafanı sallayarak tatlı gülümsemenle,
Uzak tuttun beni yıllar süren elemden.

Genişledi birdenbire pencereleri,
Ruhumun derinlerindeki izleri,

Şimşekler çaktı ve içimde korkusu,
Yağmurdan sonra toprağın kokusu,

Gönlümün renkleri birden raks etti,
Ardından yüzünde doğdu gökkuşağı,

Sen güldükten sonra çocuk,
Yaklaştırdı beni bu yolculuk;

Evrende tek ruh özüme;
Ya da biricik ruh eşime.