Tut Elimden Şiiri - Mehmet Ali Büber

Tut elimden deli gönül
Kesildi mi parmağın inceden
Oluk oluk akar ya umutlar
Kapını çalar acılar, elde var kayıplar

Sor yoldan geçen bir insana
Sevgi nedir diye sor ona
Kimse sendeki cevabı vermeyecektir
Tut elimden ey gönül, onlar bilmez beni

Tut elimden geceleri çıkan düşüncelerim
Bırakma beni boşluğa
Bilirim kaybolurum oralarda
Kimsem yok, yalnız başıma

Belki nedir diye sor bana
Ama cevap bekleme benden
Nasibinse son nefesimde gel yanıma
Anlatayım çok kısa, kana kana

Bakarsın camdan dışarı
Sorarım kendime neden böyle
Belki sen seçmedin bütün bunları
Ancak isyan etme, tut elimden

Geceler uzun deli gönül
Sor bi denk gelirsen
Tanımaz diye korkma
En yakınımdır benim o geceler

Bir sen tanıyamadın belki
Acılar dahi tanıdı
Ağlarken, hüzünlerim dahi duygulandı
Satırlarım boğuldu yaşlarımla

Uzadı dertler, salmadı yakamı
Hep güzel sözler söylendi etrafımda
Ağlarken kaç tanesi yanımdaydı
Yoldaşındır acı sözler, tut elimden

Uzat gönlünü, belki yetişirim
Kopsa da umuttan kollarım
Belki yetişir sana umutlarım
Sarılacakları kim kalmış ki senden başka?

Anladın mı deli gönül, tut elimden
Yalnızım, yalnız
Ancak yalnızlıklar yalnız değildir
Benim gibi yalnızlar tamamlar onları

Anlatsın yıldızlar, gecelerimi
Bir tek onlar parlardı ağlarken
Sen gibi….
Yıldızlar, yetişemedi sevdama

Sayfalar aldı başını gitti sevdiğim
Bitmiyor yaz yaz
Küçümseme sevgimi, sen de yazarsın bir gün
Yeter ki bil beni

Kaç günüm aydınlıkken geceye döndü
Köşe başlarında az mı düşündüm
Tut elimi ey gönül
Nedendir bu tavrın, bendeki sevmek değil mi?

Sonra dedim ki tamam, boş her şey
Peki, dolu olan şey ne?
Kalbim yok, yüreğim yoksa eğer
Ne kaldı geriye, var mıyım senin için

Tut elimden deli gönül
Bak gülerek gidiyorum bu diyardan
Tek sen ol yanımda, yalnızlıklar yeter bana

Elveda