Tut Beni Anne Şiiri - Hacı Veli Soylu

Tut Beni Anne

Çemberimi kaybettim, kirişteğim kırıldı.
Balonum patladı, topumu eller oynadı.
Bulutlar üzerime, üzerime geliyor.
Tut beni anne düşeceğim kucağına.

Avare dolaştım…
Kavak dallarına, serçelerin konuşunu izledim.
Güneşin karşı bayırı yakışını gözlemledim.
Kan ter içinde şelek taşıyan kadınlar gördüm.
Ayıldığımda gökyüzüne bakıyordum.
Ve bulutlar…
Bulutlar üzerime, üzerime geliyor.
Tut beni anne düşeceğim kucağına.

Yağmur taneleri düşüyor, toprağa, yüzüme.
Ve toprak kokusu çekiyorum ciğerlerime.
Kimse yok yanımda, yakında.
Yağmur ezecek onları az sonra.
Şemsiyeli ve paltosuna sarılmış adamlar görüyorum.
Bu şehir uzak bana, bu belde yabancı.
Bir otobüs geçiyor, tramvay ivedili yor.
Alabildiğince uzuyor deniz.
Gözlerimi kısınca ufka doğru,
Bulutlar üzerime, üzerime geliyor.
Tut beni anne düşeceğim kucağına.

Sakız çiğneyen çingene kadınlar geçiyor.
Bohçaları omuzlarında.
Bir tiksintiye bakar gibi bakıyor mahalle sakinleri.
Ve bisiklet süren çocuklar.
Bulutlar üzerime, üzerime geliyor.
Tut beni anne düşeceğim kucağına.

Yokuş üzeri at sırtında çıkan delikanlılar,
Pınar başına koşan sıcaktan yanmış tenini serinleten kadınlar.
Ekmeği soğumadan evlerine ulaştıran babalar,
Anımsadıkça sizi yüreğimde bir parça kopar.
Tut beni anne düşeceğim yoksa.
Bak bulutlar yine üzerime, üzerime geliyor.
Tut beni anne düşeceğim yoksa kucağına.
Tut beni anne….