Tut Beni Şiiri - Bilal Karaman

Kalbin hançerlenmesi değildir
Aşkın ölümsüzlüğünü dirilten

Dilsiz güvercinler şehrinde kurşunlanan bendim
Tut beni

Ben ki…
Nalsız kısrakların meydan düellosunun çığlığıyım

Ben ki…
Gözleri erguvan görmüş üveyiklerin kanat sesiyim

Ben ki…
Aharlı zamanların kuytularına yağan
Baharların son yolcusuyum

Göçü azat eden aşkların ayakuçlarından dirildim

Gül yaprağına sarılı kalbimin atışlarını
Ufku göklerde engin denizlere adadım

Tanrının fırtınalar bahşettiği
Efsunlu gözlerin takıldı gözbebeğime

Yıldırımlar düştü göğsüme
Çöller üşüdü
Yaşayamadığım duyguların matemi var içerimde

Tut beni…
Yüreğimin fakir yanı goncaların sürgününde filizlendi

Senin zülüflerin savruldu sokaklarımda

Bütün aşkların adımını kefenledim

Dikenli tozlu yolları yanık türkülere koştum

Ermek için sırrına
Senli dualar asılıyor dudaklarıma

Bereketsiz toprakları bekleyen
Yırtık mintanlı korkulukları uzağıma alarak
Nice yamaç yüzlü donuk bakışlı
Düş avcılarını aştım da geldim

Susadığım aşk kadehlerinden
Sen akıyorsun kalbimin pınarlarına

Aşkı için ölmenin gerekliliğini kutsayan
Bakir yazgı ile pazarlıksız bir ömür bekliyor kapında

Ey gizem…
Ey gülü ateşle sunan gül peri
Güneşi kıskandıran cemalinde
Aşkın aldanmayan yüzünü gördüm
Seninle ölmek en uzun hakikatim
Tut beni… Nefes ver hücrelerime
Sana geldim…