Tut Şiiri - Sema Sabuncu Terzi

Şimdi değil yanan bedenimde üşüyen, hep bendim.
Hep, beni ben diye seveceğin günü bekledim.
Yağan yağmurlar altında, göğsümün içinde pervasız sevdan, senin yerine yürüdüm.
Bilmem kaç yılı ben oldum yüreğindeki ateşin?
Geçmişse zaman sarı saçlarımdan,
Ellerinde kokladığın, avuçlarında sıktığın, kaçamak aşklarının kaçı bendim?
Dağılmış kalbim hep sevmeli mi seni?
Söz dinletemediğim en yaramaz yanımsın sen,
Dize gelmeyen sevdamın en acı tadısın,
Biliyorum ama bazen bazendiyorum kızmadığım günlerde
Sen hep haklısın da, ben zamanın oyuncağı olmuş yaşlı bir kadının gizli gözyzşlarında haklıyım
Kaçışım yok, kararlarım yok senin karşında.
Ne zaman duyarım sesini erir ruhum,
Yolunda divane eskilerden kalmış leyla aşkı,
Dağlarda yarini bekleyen, şirin oluveririm,
Nne yazıktır ki, benim gittiğim yollarda papatyalar kuruyor,
Seninkinde dikenli güller,
Kapattım gözlerimi,
Yalnız bir el var beni burada tutan, masum biçare,
Ayaklarım ondan,yüreğim senden yana,
Yanıyor ulaşılmaz bir anka kuşunun kanatlarında,
Her gece sessizce uçan benim, nöbetteki gecelerine,
Ve uykuya küsmüş deniz gözlerinde.
Mavide ben, denizde sen
Nasıl bir görünür de ufka yenik düşer doğa,
Sen de öyle olma.
Ben uçuverecek gibiyim, tülden bir ağacın pembe renginde,
Sen ne olursan ol, ne yaparsan yap,
Tut bütün gücünle.S.S.T.