Turuncu Gökyüzü Şiiri - Selma Polat

Karanlık kışların turuncu gökyüzü, nasılsın bugün?
Sende görebiliyor musun gökyüzünün turunculaştığını?
Hissetmiyorum artık aşk duygusunun açlığını,
Söylemek ne mümkün, yokluğuna alıştığımı…

Buruşturduğum kaçıncı kâğıt bu inan bilmiyorum,
Aslında bakarsan çok da fazla umursamıyorum,
Beklemek de denmez ki bu yaptığıma;
Aşk desen hiç değil…

Ateşin üstüne yalınayak koşarcasına geliyorum sana,
Turuncu gökyüzü, neden kapatıyorsun her defasında kapılarını?
Hatırı kalmadı mı eski yaşanmışlıklarımızın?
Dibini sıyırıyorum artık mutluluk kırıntılarının…

Yağmurlar sana ağlıyor turuncu gökyüzü,
Ben yağmur yüklü bir bulut oluyorum karşında,
Ağlıyorum sana her yağmur damlası gibi gecelerce…
Adını yazıyorum, soldan sağa kalp bilmecemde.

Yer vermemeye çalışıyorum düşlerimde,
Sonra bir bakıyorum, yine sen varsın hayallerimde…
Turuncu gökyüzü, gözlerine yeniden kenetlenmeyi bilirim de
İzin vermiyor bakışların, başka birine değdiğinde…

Yine de ilk durağım oluyorsun gözlerim uzaklara daldığında,
Ya da gökyüzüne beyaz kar taneleri eşlik ettiğinde…
Gözlerim gökyüzünde sana, yeryüzünde hayal kırıklıklarıma şahit oluyor.
Ben yine yazıyorum turuncu gökyüzü, tıpkı ilk günkü gibi.

Sen de okumuyorsun biliyorum,
Okumamandan değil de, sana yazmaktan sıkılıyorum.
İçimde tuttukça da bir çığ gibi büyüyorsun turuncu gökyüzü,
Ve ben o çığın altında kalıyorum yazmadığım her dize…

Kader denilen senaryoda bir rol düşer mi ikimize?
Tek başıma giriyorum, ilk senemize
Biz olmak nasip olmadı ömrümüze,
Turuncu gökyüzü, kendine iyi bak nice senelere…