Turuncu Şiiri - Şahika Rüzgargülü

Bir başka duruyordu turuncu o resimde
Bir başka hüzün vardı belki bende, kimbilir
Yıpranmış anıları sürüklerken peşimde
Ben çoktan silinmiştim yeryüzünde kimbilir..

Turuncuydu o akşam, yelkenler çekilirken
Yorgun gemi rotayı hayallere almıştı
Benim yüzüm gülmüttü, yüreğim dökülürken
Zaten asil duygular derinlerde kalmıştı

Hayat acımasızdı, insanlar hep umutsuz
Katranlar akıyordu, dere gibi yollarda
Köşe başı bekleyen dilenciler de mutsuz
Tiner sefa sürerdi, bitkin düşmüs kollarda

Çocuklar unutmuştu oyuncak oynamayı
Oynanan tek şey vardı; insanlığın onuru
Kimse anlamıyordu, yabancı sinemayı
"Anlamadım" demeye bırakmazdı gururu

Turuncu kokuyordu o aldatıcı mevsim
Oysa çoktan dökmüştü ağaçlar yaprağını
Her ağıza yerleşen, farklı bir tuhaf isim
Gözyaşı kaplamıştı, hüsranlığın ağını

Dalgın gözler, ufukta birşey arar gibiydi
Kayıp olan bakışlar, gözlere geliyordu
Beklemek insanlığın, yaşama sebebiydi
Fakat beklenen nedir, bunu kim biliyordu?

Fazla renk kalmamıştı, puslu pencerelerde
Olan bir kaç rengide, yağmurlar yıkamıştı
Bir tufan kopuyordu, uzaklarda bir yerde
Düşündümde, ne zaman bu kadar çok yağmıştı...

Turuncuya dönüktü, biten sevdanın rengi
Sanki bahar sonunda, sararan güller gibi
Kanım aksa, bulmazdı o eski ahengi
Birbirinden ayrılmış, sevdalı eller gibi

Turuncu, suskunluğa
Yeminli diller....