Turunçcuğum Şiiri - Yusuf Aktaşçı

Kapındaydım ;
Bir papatya uzatacak kadar aralanmış
Ama ardınca açılmamıştı
Tek gördüğüm , unutamadığım iki gözdü
"Kalp gözümün çiçeği" diyemediğim sözdü

Olsundu ;
Oksijeni az olsa da
Gözlerden uzak bir manastırdaymışçasına
Yaşattım sevgini , gönül yamaçlarında
Bak orada , gelmenle açan sakuraların da

Fısıldardım ;
Pencere önündeki  minik fesleğenime
O da senin gibiydi
Başı okşandıkça , misler kokup dökerdi içini
Bir umut , benim gibi  bekliyormuş  yarini

Hasattayım ;
Mandalina bahçesinde , ben ve boş sepetim
Kimi erken düşmüş toprağa , benek benek
Kimi düşene ağlıyor , kimi de umarsızca parlıyor
Çürüyen turunçcuklar yangınımı harlıyor

Hayattı ;
Döngüsünde bize de zaman ayıran
Misafiriydik baş köşeye oturamasak da
"Siz de ötün , ille bülbül olmanıza gerek yok" dedi
Gelip çatmadan , baharlar yiyen kara kedi

Bekliyorum ;
Salıncak sırasındaki çocuklar gibi
Sallanmak seninle , zincirlerimizi  koparırcasına
"Isıralım göğün pamuk şekerini" diyorum
Umudum eceli erteler mi? Bilmiyorum