Turnam ne yana... Şiiri - Zafer Zengin E ...

.

dil dolanır ‘

.
“ hayatın orta yerinde, kendine bakıp
ellerine ayna çakan adamın
karanfil sarılı sigarasından
burnuna dökülen dumanın sesi;

oooff oofff…

hakkını helal eden yaşlı yolcunun
kır düşen saçlarında
son pişmanlık sevda”

vebal almadık akşamdan…

“ biliyordum oğul
öleceğimi bile bile
gittim peşinden
yüz görmedim yüzünden
hayırsız düştü yeniden
ağlayan en son ben
bakamadım yine yüzüne
toprağa verirken”

elim hani candı
ölsün istedi anası

..
pişman bir ölümlünün
kendine yiğitlik taslaması
açık seçik gördüğü gerçeğe
derdine yanması;

anam geceme yar lazım
lazım ömrü uzatanım

“sevdanın yollara döşediği düşünceleri
kendi kendine anlatanın
sondan evvel ki aklı olsa
kopartırdı uğruna yandığını”

son sevdim
sevide evrildim
hani ellerin
ayrılığa yenildim

…
sustu sonra
sonra sustu
suslar konuştul….

….
zehrimiz sürülecek
onun adına yangınlarla
ne zaman yaz düşse anlımıza
alnımıza ter
nefesimiz düşer
ses gider
bahar ağlar yazgımıza

sonra yananlar bağırdı;

-biz insanız, yanmamız değil ağladığımız, sizin anlayamayışınız.

toprak sünger kadar geri değil
emdiğini vermedi
dönenler gelmedi

-biliyorduk kırılan dal yapışmaz
-cana aşı, cana aşı, kan vermiş yoldaşı

her sıcak
bir günü gölgelik ederken
sevdasına döndüğü insan
kuranda
kurtaranda
sarıldı elinden
kara yobazlığın yakasına ”

cehalet ne güçlü
can alıyor tanrıdan

diyordu ki;
can almazdı bizimkisi
benzemezdi anlattığınız
o bilincimizdeki

biri bağırdı geceye karşı
yalın yağız bıyıklı;

size dur
size ölüm
size cehennem sunacak
size tanrınız anlatacak “

sustu sonra, sigarasından anlamaya çalıştı yanmayı
çaresiz kalmak değil, anlaşılmadan yok olmak acı ‘dedi
yürüdü bozkırın ortasında
ceylanlarla yana
karşı yoldan gördü gül yüzü

-turnam ne yana…

27 09 2005

.