Turnalar Dönmedi Göçlerden

Seni özledikçe tuz basıyorum kırılgan iklimlerime
Zamansız bir şimal yüzümün tozlu yollarında
Aşk fakir gönlümü paraladıkça gül bakışlım
Sen kadın ellerinle kırık yüreğimi aralıyorsun
Delirmiş sızılarımı okşuyor seven ellerin
Bekleyişlerin sedirlerinde aşka gülümsüyorsun

Sensizliğin paslı saatlerinden yorulmuş atlar geçiyor
Özgür ışıklar sızıyor göğsümün kırık kapılarından
Kaygılı düşünüşlerin baharları çağırıyor uzaklarda
İçimde bitmemiş masallar, ruhumda talan kış bahçesi
Aşkın gözlerini dağlıyor nicedir puşt bakışlı geceler
Kendi içinde yanan bir kav gibi, dumanlanıyorum

Çürüyor bedenim, özüm özler oldu uzak mevsimleri
Kirli kadehler gibiyim, mayınlardan atlar iken insanlar
Ölümler biriktiriyorum raflarda, kurtlar inmiş sokaklara
Bir hüznün kirmeni cılız ellerimde, ben aşkı eğiriyorum
Acıların usturasını bileyledim, suskumla seviştiriyorum

Mor dağlarda üşüyor kar, taşın gövdesinde hazin yalnızlık
Gözlerine zincirledi beni aşk, kıvılcımı öpüyor uzakta bir ışık
Turnalar dönmedi göçlerden, dudağımda yarım kaldı bak ıslık
Penceremde arsız hanımeli, tüketecek nasılsa beni vefasızlık
Kaygıların mezarlıklarından çekildi güneş, unuttun beni yazık!