Turnalar Aşka Götürün Cesedimi

Kaldır/ıp/at-madan evvel yozlaşmış özneyi
Kör bağlaçlardan medet umma/lımıdır insan!
S/özcük hem güçlüyü yüceltir/ hem acıyı köreltir
Dost selamını umar gönülden insan, kendine sus/ar
Hiçbir yolun sonu başlangıç noktasına evrilmez/ ki

Y/an/gın önce bendini sarmalar karanlığında
Dağlar kendi karanlığından arınır er şafakta
Tabulara yalvaran insan döner bir gün insanlığına
Feriştahı gelse yaşanmamış düşleri değiştiremez
İnsan istemez ise, gözyaşlarını kimse göremez

Kor isyan fokurdadıkça duyarlı yüreklerde
Kanatlanır umutlar ansızın derdest acılara
Yol tükenir türküyle, içimizde düşler artar
Bir adam yaşayamadığı yitik duygularını anar
Kimin gönülden ağladığını hiç kimse bilemez

Yorgun yüreğimdir söven illegal haksızlıklara
Nedensiz bir yolculuktur gidilen, pişmanlıktır uhdemiz
Hayat hıçkırıkla yapılan hüzünlü resimler gibidir
Kimileri artı katar ömrüne, kimileri inadına çarpı
Boşluğa uzanır avuçlar umutla, Allahtan umut kesilmez

Ben sustukça çoğalır çığlık içimde, gönlümde asi bir tohum
Usumda yalnızlık bildirileri, sevince kul, acıya duçar oldum
Kaparım düşlerde gözümü hayata, bir dirildim, bin öldüm
Kahreden bir sıyrık ta içremde, bilmem nereye gömüldüm!
Turnalar aşka götürün cesedimi, yaşar iken ahrete sürüldüm

Selahattin YETGİN