Turna Hırçın Şiirleri - Şair Turna Hırçın

herşeyi sevmiyorum artık herşeyi bilmek istemiyorum artık ruhlar karanlık değerler sözde ne dostum dost ne düşmanım düşman olabiliyor
gün gelip tersi oldugunu anlıyorum sevmiyorum ozAman hiçbirşeyii kaldırıp başımı gökyüzüne bakıyorum bazen gecenin içindeki en parlak yıldız için
bazende gündüz güneşi görmek için herşeyi sevmiyorum artıkk biraz bencil oldum sadece kendim için olanları seviyorum kimi zaman korkak kimi zaman cesur
ama kendim için seviorum herşeyi artık her sessizce duruşum kendime olan kızgınlığımdır her deliliğim içimdeki fırtınadır herşey kendim için ben artık herşeyi bencillik edip kendim için seviyorum
bende bir insanım biraz bencillkte benim hakkım olmalı hayat bana karşı hiçbir mecburiyetin yok artık herşeyii sevmiyorum bir açıklamada beklemiyorum biraz bencil biraz ürkek birazda cesur kendim için seviyorum herşeyi artık
değerler sayfasını kapattım değer verenlerin imzası ile artık değer yada kişiler istemiyorum bu yüzden hiç kimseyi herşeyii sevmiyorum sadece kendim için seviyorum herşeyii kalan sayfalarımıda yaktım yeni değerler yazmak istemediğim için

bensizliğe davetim bu gelirmisin
gitme dediğin çiçeğin
al yanına diye seslendiğin meleğin
ama alamamki bu davet sadece bana
yağmur olur düşerim manalı yüzüne
yangın olur ısıtırım bensizken üşüyen yüreğine

hayatımda öğrendiklerimden bir taneside mutluyken gülerken herkes güler eğleniir kalabalıktır herşey ne zaman acılar gelip bizi bulur işte oan ağlarkende acı çekerde tıpkı ölürken olduğu gibi yanlızıztır,bilirsin içten içe dert çektiğinde kimin nasıl değişip değişmediğini çünkü sadece sevinçlerde destektirler hüzünlerinde acılarında hastalıklarında asla ama seninle değillerdir, bir an bile düşünülmez çünkü tüm insan oğlu kendini bu dünyadaki hoş boş eğlencelerin içinde görmek ister,ve geriye kalanda ne yaparsan yap elinde kalan ruhunda kalan benliğini saran derin acıdır,sözde morel olsun diye sölenen kelimelerin yada örneklerin sizin nasıl morelinizi sıfırladığını anlamazlar kendilerinde hak olarak gördüklerini size çok görürler sanki bu hayatta hiç bişeye hakkımız yok gibi,bazı zamanlar sadece oturup ağlarsınız bazı soruları kendinize sorarsınız neden ben gibi neden öle değilde böle ve milyonlarca detayları sıralarsınız kafanızın içinde sonra yüzünüzde size ait olmayan içinizden gelmeyen bir tebessüm olmak zorundaymış gibi zorundalık olan bir tebessüm yerleştiririz, kafamızın içinde düşünceler her geçen gün büyümeye devam ederken tüm insanoğlu zaman hiç geçmiyor diye sızlanırken zamanın sizin ve aileniz için çok hızlı geçtiğini fark edersiniz ve artık hayatınız size ait değildir ellerinizden çoktan alınmıştır olsun dersiniz sukut edersiniz kendinizi hayellerim olsun diye hayellerin içine atarsınız sonra ufacık birşey aslında hayelinizin olmadığını bunların kabus gibi çökmesine sebeb kılar, sonra size düşündüğünüz bütün anlayışlı halinizin size derin bir bir üzüntü acı olarak döndüğünü anlarsınız derin bir sorgu içinde buluruz kendimizi hayatta birilerini anlamak iyi niyetli olmak iyi düşünmenin yetmediğini anlarsınız derin kırıklar derin yaralara sevk eder bizi kafamızı kaldırıp etrafa baktığımızda etraf hep sıradan mutlu insanlar dolu gibi geliyordur sanki bütün hüzünleri acıları siz yaşıyor gibi hisseder ve yaşarsınız,kazandıkalrınıza bakarsınız kaybettikleriniz daha çoktur bir kez daha farkına vardığınız bir gerçek varsa sizi aileniz dışında kimseler sarıp sarmayalamaz yaranıza merhem olmaz kendinizi gözü kapalı emanet edersiniz sırtınızı dayarsınız çünkü dayandığınız ailenizse sizi asla uçurumdan aşağıya atmaz boşlukta hissedmezsiniz,sonra kendinizle ilgilenirken bi anda sevdiğiniz insanlardan birine bişiy olur helde bu koca çınarınızsa gölgesi yettiği tek kişidir adam gibi adamdır çünkü babadır elinizden bişeyler gelmiyordur bir süre sonra eski günlerinizi özlersiniz oturup çınarınızla konuştuğunuz o güzel günlerii malesef geriye dönemediğimizi anlarız öle bir kavram olsaydı beş yıl öncesindeki zaman diliminde olmayı yeğlerdim daha deli daha umutlu daha daha daha daha ben zamanlarımda öle bişeyin imkansızlığını bilirken çınarınızla birlikte tükendiğinizi yitip giderken görürsünüz kendinizi,ve anlarsınızki aileniz olmadan sizinde olmanız pek bir şey ifade etmemektedir mutlu olsun diye yüzü gülsün diye uğraşırsınız bütün herşey kesit kesittir ve artık elinden en sevdiği oyuncağı alınmış bir çocuk gibisinizdir hiç bir şey içinizdeki kederi kaldırmaya yetmez gözyaşları bile bazı zaman içinize akar içimizde artık koskocaman bir nehir olmuştur,kendinizi içine daha çok kapatırsınız kendinize teselli olamamışken başka insanları teselli edebilme potansiyeline sahip oluruz,ve şimdi küçük bir çocuk gibi rüzgara karşı durup acımadaki demeyii isterdikk sadece istemekle kaldık ne rüzgara karşı durabildik nede acımamadıki diyebildik,bir çok şeyi görmezden duymazdan geldik çünkü yorulduk çünkü kırıldık çünkü çünkü çünkü,içimizden bir dilek tuttuk kimselere sölemedik dileklerimiz bile içimizde kalmıştı oysa ve ümit diye bişiy var dedikki ümidimize hergün güneş doğsun gökyüzünde yıldızlar parlasın insanlar çok daha mutlu olsun her gün yeni bir doğuyorsa bizde bu yeni günü görelim gece olunca sabahı sabah olunca geceyi düşünmeyelim küçük bir çocuk misali istopp deyip topu havaya attım yere düşermi acaba yada tekrar istop deyip tutabilirmiyim kimbilir istoppp...

yoruldum değerden bahsedipte
değerleri anlamayanlardan
yoruldum kişilerin iki yüzlülüğünden
anlamıyorum artık bakıpda nasıl görmediklerini
yoruldum artık değer diyipte değersizleşenlerden
değerleri söze koyupta özde uygulamayanlardan yoruldum...

kapattım gözlerimi yine hazana
açtım yüreğimi yeni acılara
ruhumu saldım uçsuz bucaklara
sus artık boşa ağlama..

geç oldu görüşün

gidiyorum mutlumusun istediğin oldu
ikinci kez hayel kırıklığım can yaram oldun benim
tebrik ediyorum başardın birkez daha en güzel en zorda açan çiceği
birkez ama birkez daha kopardın şimdi içimde acım sana ahdım var
duyuyomusun sanmaki sadece benim canım acıdı sanmaki herşey sana kar
seninde canını o kopardığın çiçek yaktı artık gidiyorum duyuyormusun

gitmek istiyordunda ben izin veremiyordumya
şimdi izin veriyorum git ardına bile bakma
ardında kalan sarı bir renk olacak
bilirsinki sarı ayrılığı sarı hazanı temsil eder
düşünüyorumda ayrılığı yada hazanı aynı yola çıkıyor hep
kalbim alışmadı gidişine gözüm ise hep aradı

yüreğimdeki bir düşdün sen
düşününce mutlu olduğum
düşünmezken mutsuzluğum
şimdi düşümü yitirdim mutlu değilim
artık mutsuzda değilim yeni düşlere yol aldım
artık acımıyor içim artık düşlerim pembe değil

en değerli anneme bu seslenişim
beni benden çok düşünen
benim canım yandığımda daha çok canı yanan
belki sessizce benden daha çok ağlayan güzel anneme
bilinir hep sölenir hep anneler baş tacı diye
ama asla bu sölenenler çoğu zaman lafta kalır