Türküm Şiiri - Zeynep Yaman

Türküm … Kanımdan iliklerime kadar ,ruhumdan her bir hücreme kadar ,baktığım hilalden memleketime kadar. Memleket …Maalesef insanın doğası gereği bu basit gibi görünen karmaşık Evrenciği deşifre etmenin tek yolu gurbette hilalin aydınlattığı her bir yıldızı saymaktır. Bir yansıma arıyorum. Ordayken tutup kırmızısını öpmediğim her bayrak kadar şimdi gökyüzünde hilali bekliyorum. Damarlarımda kaynayan bu kan memleketimin toprağını hiçbir şeyi arzulamadığı kadar arzuluyor. Sanki okunan her sala bu eski aşıkların vuslatı için çağırıyor. Meğer bir rüzgarmışım eskiden , dalgalanacak bir bayrak bekleyen, lakin şimdiki gökyüzümde ne yıldız var ne de hilal. Zift bir karanlıktayım, yalnız bir özlem var bir de medeniyet denen dişi canavar. Zincirlerimi söküyorum , koşuyorum ,ancak bir karadelikten nasıl kurtulur ki insan? Unutmayı deniyorum sonra, unutursam çabuk geçer zaman , lakin zihni akrebe esir olan insan öyle unutabilir mi kolay kolay? Şimdi zaman bana düşman, ben zamandan hüsran, dört tarafı düşmanla çevrili bir cephede yalnız bir ben var bir de dakikalar. Harabe ruhum tek bir umut arıyor,sanki onu bulup tutunsa , tekrar dimdik duracak ayakta. Kıpkırmızı batan güneşi görüyorum sonra , hilali çağıran bu kırmızı tüm cihanı kaplıyor sanki baştan sona . Toprağa batmış her bir damla göz yaşından birer birer yıldız doğuyor ay ışında. Artık zaman yok , ben yokum bir tek ay var ortada. Tüm cihana karşı tek bir parlak nida deliyor semayı , bu duyulan şan , bu duyulan ebediyet mavi gözlü bir Türk kumandanından çıkan korkusuz bir İstiklal Marşı.