Türküler Kan Kokunca Şiiri - Engin Badem

Bu ilk ıslanışım değildi,gözlerinde oğul.
Ve ilk yıkılışım değildi.
Fason bir bulutun,
Ardına saklanmıştı göz kapaklarım.
Demirden parmaklığı andırıyordu kirpiklerim
Neydi acep böyle oğul,
Bırakıvermek göz yaşlarımı tenine
Yada,
Başkaldırmak kendime.
Yok yok...
Böyle bırakıp ta gitmek, yakışmaz “Umut”uma
Söylesene boyalı ellerinle,
“Anne” mi yazacaktın duvara...

Neylersin oğul,
Hükmüm geçmedi alyuvarlara,
Ve dokunamadım gözyaşlarına.
Sonra dağıldı saçların,
Ve binip yol aldılar,
Poyrazların sırtında.
Ellerimde kurutulmuş yarınlar,
Ve kan kokusunun cabası,avuçlarımda.
Türküler ağıttı o gün, oğul
Türküler kan kokuyor.
Gelmeyin dostlarım gelmeyin bu gün,
Görmez misiniz? en hoyrad baharında “Umut”um soluyor.

Gitme dedim ama duyan olmadı sesimi.
Ve bent diken olmadı yürek selime.
Oğul;
Daha helallik bile almadan
Bu gidiş nereye?
Sol yanımda vurgun,inlemedeyim.
Pencereler açık hala seni beklemedeyim.
Varsın yaksın beni bu yara.
Dirhem dirhem eriyeyim.
Anka kuşuna ibret,külümde dirileyim.
Hasretin düşüyor,
Odamın her zerresine.
Ve sorular,boğuyor,
Nedenlerin tersine.
Dur durak bilmez ki
Hasretinde bu yürek.
Hep acıya mı çalar,
On dokuzunda ölmek! ! !
Giderken kolunda Azrail’in,
Sevdan saklı kalsın, can düşmüş yüreğinde
Adam olunacaksa eğer,
Sen en büyük adamsın işte...

Hayalini koydum,
Cam fanusta bir kaba.
Sırtıma sardığım,
Hasrete bürünmüş aba.
Oğul,
Bu kaçıncı yıldır,
Gözlerim hep yolunda.
Bir kere daha uyansan; ne vardı koynumda.
Kınalasam ellerini,
Kapansa şu boyalar.
Sanma ki artık,
Beni resimlerin oyalar...
Ne geçti elime,
Kör hasretten gayrı,
Kim çaldı bilmem ki bu ayrılığa sazı.

Bak şimdi radyoda,
Yine Mahsuni baba.
Şimdi ben susuyorum,
Sen onu dinle.
Bu gece bekliyorum,
Sakın ha gecikme...

“İşte gidiyorum çeşmi siyahım,
Aramızda dağlar sıralansa da”