Türkü Söylerdik Karanlıklara

Dağlara yaslanırdık dağlara
Avazımız çıktığı kadar…
Türkü söylerdik karanlıklara

Yoksulluk korkardı kollarımızdan
Dişimize asardık ayrılıkları ölümleri
Yoldaşların elmayı dişler gibi gülüşleri

Başımız bulutlara değerdi
Yoldaşlar öyle heybetli yürürlerdi
Tek bir hedefimiz vardı güneşti

Yollar bizi yormazdı
Yoldaşlar arkamızdan dolanmazdı
Ayrımız gayrımız hiç olmazdı

Geceleri yıldızlarla dertleşirdik
Biz bu türküleri…
Zifiri karanlıklarda besteledik

Umutlarımız vardı koynumuzda
Sıcak tutardı karda kışta…
İnsan ölmüyor omuz omuza olunca