Türkmenem Şiiri - Nihat Malkoç

Ey benim can kardaşım; anla beni, duy beni! ...
Sözümü beğenmezsen ateşlere koy beni

Yanlış konuşuyorsam dilim dilim dil beni
Çınarın kırık dalı, öz kardaşın bil beni

Oğuz’un torunuyum, karadır gözüm benim
Yürekten vurulmuşum, yaradır özüm benim

Sahipsizim, öksüzüm, Türk oğluyum, Türkmenem
Çabuk unuttun kardaş; Oğuz soyu, Türk menem

Soydaşlarını kurtar bu sefil baykuşlardan
Baharı çok özledik, bıktık kara kışlardan

Öz yurdumda paryayım, itilmiş kakılmışım
Hasretin ateşinde yanmışım, yakılmışım

Yalnızlığa mahkûmuz, gözlerde kalmadı fer
Gözyaşımız sel oldu düştüğünde Telafer

Ölüm azgın küheylan, yürekler kan ağlıyor
Zifiri karanlığa, atmayan tan ağlıyor

Kısmanın peşindeler hoyratların sesini
Kalp diliyle söyledik sonsuzluk bestesini

Yaşatmaya bakın siz, ağıt istemiyoruz
Nasihat vakti değil, öğüt istemiyoruz

Vatanı aziz bildik, bir pula satmadık biz
Az yedik, helâl yedik; haram aş tatmadık biz

Bizi bir başımıza koyup gitmek yaraşmaz
Kusur etmez hürmette, Türkmen haddini aşmaz

İhanet korosunun sesini kim kısacak?
Hakikat konuşunca çatlak sesler susacak! ...

Kadim Türk kardaşımın yolunu gözlüyoruz
Ay yıldızlı bayrağın rengini özlüyoruz

Türkmen’in ateşinde haram aş pişmeyecek
Yürekte dalgalanan o bayrak düşmeyecek

Vahdetin teknesinde tekrar yoğrulacağız
Düştüğümüz bataktan kalkıp doğrulacağız