Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir HOYRAT yükselir KERKÜK ilinden
Türkçe’yi düşürmem asla dilimden .....Türkçe düşmedikten sonra da hiç bir şey düşmez şairim,kalemin var olsun .Candan tebrikler
Dost: Duygular aynı olunca aynı Konuda pek ortak nokta bulunabiliyor...Hediyemiz olsun
Kerkük
Canım kerkük,kanım Kerkük
Bu ten sana feda Kerkük
Dualardan başka silah
Veremedik sana Kerkük
İçimdesin uzun zaman
Özlüyorum seni heran
Vuslatınla yanıyorum
Kavuştursun Rabbim biran
Yadlar ne bilsin ki seni
Sevemez ki benim gibi
Onlar sever kesesini
Ben severim kardeş gibi
Yanıyorsun ateş gibi
Terliyorsun hasta gibi
Kardeşiyin ihaneti
Zora sokmuş seni belli
Zalimlerde sevgi olmaz
'Yanki' lerden dost bulunmaz
Gerçek seven gafil olmaz
Canım Kerkük,kanım Kerkük
O olsayıdı hayatta
Düşmez idin sen telaşa
O kartalın kanadında
Yaşardınız mutlulukla
Aşık Akbaş dertle doldu
Çapulcular vucut buldu
Haramilik moda oldu
Canım Kerkük, kanım Kerkük
11.04.2003
Yaşar Akbaş
iyiki varsın TÜRKİYEM! Seni bir yıksalar. ne Kerkük,ne KIBRIS, ne BOSNA TÜRKLERİ, nede Azeri, GÜRCÜ, TACİK vb........kalır. duruşun yetiyor batıdan doğuya
Türkmen dense KERKÜK gelir aklıma
Her kurşunda bir TÜRK gelir aklıma
Savaş olsa mertlik gelir aklıma.
………Silahsıza ölüm yazan alçaklar
………Dokuz yerden yara açar bıçaklar.
Cehennemin adı “Irak” dediler
Onlar bir zalime “çırak” dediler
İnsanca yaşamak “bırak” dediler
………Silahsıza ölüm yazan alçaklar
………Dokuz yerden yara açar bıçaklar.
Yar dediğim uzak durur nedendir
Bir yüce davadır aynı bedendir
El açıp TANRI’ya dua edendir
………Silahsıza ölüm yazan alçaklar
………Dokuz yerden yara açar bıçaklar.
Üç gardaş sallandı darağacında
Çocuğum can verdi süngü ucunda
Bir Muska bulundu sağ avucunda
………Silahsıza ölüm yazan alçaklar
………Dokuz yerden yara açar bıçaklar.
Hürriyet aşkımız bitmedi daha
Öyle bir özlem ki biçilmez paha
Bir gün erişiriz kutlu sabaha
………Silahsıza ölüm yazan alçaklar
………Dokuz yerden yara açar bıçaklar.
Bir HOYRAT yükselir KERKÜK ilinden
Türkçe’yi düşürmem asla dilimden
Hilalli Bayrağı vermem elimden
………Silahsıza ölüm yazan alçaklar
………Dokuz yerden yara açar bıçaklar.
___________________
yüreğinize sağlık + 10 puan
saygılarımla...
Can kerkük canan Kerkük
Her söze kanan Kerkük
Kalıpdı yardan uzak
Mum kimin yanan Kerkük
........
Düşüncemizde Kerkük de var, Batı Trakya, Doğu Türkistan, Karabağ, Kırım da var... Allah, adını ve dinini cihana yayan ırkımın inanıyorum ki her zaman yanında olacaktır...
Teşekkür ederiz Veysel Ağabey...
Saygılarla selamlar...
Artık millet kerkükü hilalli bayrağı pek düşünmüyor üstat. bu millet başka şeyler düşününüyo artık. n e demek istediğimi siz anlıyorsunuz. selam d ua ile.
Veysel Bey sizi tebrik ediyorum.Türkmene ancak bu kadar tercüman olunur.Saygıyla selamlıyorum.
'Turan ili KERKÜK Türkmen yuvası.
Can verir erkeği, ana, bacısı,
Dalgalanır Kerkük şanlı bayrağı.
....Silahsıza ölüm yazan alçaklar,
....Dokuz yerden yara açarbıçaklar.
ŞÜKRÜ TOPALLAR
Şiirini de
seni de
kutluyor,
selamlar
gönderiyorum...
Bir HOYRAT yükselir KERKÜK ilinden
Türkçe’yi düşürmem asla dilimden
Hilalli Bayrağı vermem elimden
………Silahsıza ölüm yazan alçaklar
………Dokuz yerden yara açar bıçaklar.
manidar bir çalışma
güzel bir şiir yürekten kutluyorum
selamlar
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta