Ben bir çocuğum.
Oynayarak büyüdüm.
Dokundum elimle oyuncaklarıma.
Gözümle gördüm doğayı.
Öyle sevdim yeşili, beyazı.
Kulağımla duydum annemin,
İçime bir sevinç dolar
Adın anılınca, ürperirim.
Bir hüzün omuzlarımda
Yokluğun ağır ağır çökerken
Dudağım içtiğim acıdan sarhoş
Anlarım ki
Güneş ısıtırken, soğumuş katı yürekleri,
Denizden gelen dalgalar döver kalbimin kıyılarını.
Bulutlar akarken düşler gören gözlerimden,
Anlarım ki işte şimdi bahar gelmiş, senin olan bu tene.
Ilık ve nazlı bir Nisan akşamı,
Şehrin göz kamaştıran neon ışıkları,
Deliyor gecenin kora çalan karanlığını.
Dar sokaklarda yaşanan sisli puslu hayatlarla.
Umuda açılan o büyük pencereden,
Bir siren sesi bozuyor sakin ve ürkek geceyi
İstanbul ağlıyor bu gün,
Gözleri dumanlı,esrarlı.
İncecik sicim gibi akıyor,
Göz bebekleri bulutlardan yaşlar.
Islatıyor Arnavut kaldırımlı taş sokakları.
Bir ege meltemi getiriryor,
Uzaktan duyuyorum sesini.
Dönüyor gönlümün köşesinden,
Yüreğimin içine vuruyor..
Virane olan gönül evimin,
Yalın ayak koşuyorum,özgürlüğe.
Yüzümde bir meltem esintisi.
Denizin yosun kokan elleri,
Açıyor yüreğini maviliklere
Yürüyorum ova, dağ, bayır...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!