Türkçeye Ağıt Şiiri - Halil Altuntas

Teşekkürü kurban edip “mersi”ye,
Yazacağım Türkçeye bir mersiye.
“Okul”u “ekol”den alıp, mektebi
Tu kaka etmenin var bir sebebi.
“Mektep” yazma yeri,“okul”ne peki,
Biri bize ait, “çalma” öteki.
Rahmet olsun Türkçemizin canına,
Bu hınç kalmaz kâr kimsenin yanına.
“Türkçe sözlük” deme, “glossary” var,
Her “sözcüğün” kendine has yeri var.
“Dilde devrim” yapmak “devirmek” midir?
Her şeyi tersine çevirmek midir?
Şaşırınca “Oooo! ” demekten vaz geçtik,
“Vaaav! ” diyerek aydınlık yolu seçtik.
Ekranlar, ekranlar, aman ekranlar,
Türkçesi felaket, yaman ekranlar.
“Spiker” konuşan demek, dinleyin,
Dillerini dinleyin de inleyin.
“Jaber” yazıldı ya Cabir’in adı,
İzin vermez ona müthiş inadı,
Aynen “Jaber” diye okuyuverir,
İnsanın içinin yağları erir.
Dili varıp Omar’ı Ömer yapmaz,
Yozlaşma yolundan bir milim sapmaz.
Daha nice örneği var, tükenmez
Her gün böyle döktürür, hiç üşenmez.
Bir dil yarasıdır, çeker dururuz,
Kendimizi dilimizle vururuz.
“Levha” gitti artık, “tabela” geldi.
Onunla bir afet, bir bela geldi.
Caddeler… Rengârenk vitrinler, camlar,
Dolaşıyor şaşkın şaşkın adamlar.
Burası Laleli: “Lather fashion” var.
“Dil” bilmezsen bil ki büyük işin var.
Acıktın mı, buyur “Restoran” hazır,
Türkçe isimleri artık kim “kazır”.
“Kuaför” “berber”in yerini aldı,
Musa dayı geldi şaşırdı kaldı.
“-Aboo, bu ne gardaş; kuafor ne ki?
Demek ki şaşırdı adamın teki.
İçer’de bir “belber”, “kuafor” camda,
Akıl koymuyorlar, canım, adamda.
Altı üstü yaptıkları bir tıraş,
Şimdi işi bırak bununla uğraş...”
“Kelime”ler gitti, oldu tertemiz,
Hoca’nın “kuş”una döndü Türkçemiz.
Artık “sözlük” el kadarcık bir kitap,
Yabancı sözlere mahkûm her hitap.
Batı’dan mı geldi, eyvallah; hay hay,
Yaşasın köksüzlük, “Türkçeye bye-bye”!

Ankara, 30 Mayıs 2006