Türkçe Şiiri - Aslıhan Yivli

Henüz mesaisi bile bitmemiş bir sevda yaşarken yüreği, bakmaya kıyamıyordu yabancı gözlere. Yalan yalnış ne varsa hep onu buluyordu, hep onunla yaşıyordu 2. ve 3. şahıslar
ve bundan da haberi olmuyordu.
Mutlu olduğu her an ' ya biterse? ' diyordu.
' ya biterse? '
Hep kendi konuşuyor hep kendi cevaplıyordu ve her defasında haykırdığı kadar susuyordu. İçine akıtıyordu çığlıklarını.
İnsan hep haklı çıkarmıydı?
Hep çoğul yaşıyordu, hep coğul. Ah bir 'tekil' olabilseydi. Hep 'biz' yada 'siz' oluyordu hayatında.
Yani herzaman 'çoğul 1. ve 2. şahıs'.
Zoruna gidiyordu herşey...
Kimbilir, belkide bu yüzden sevmiyordu Türkçeyi.