Türk’ün Zamanlara Düşen Alnıaksı

TÜRK’ÜN ZAMANLARA DÜŞEN ALNIAKSI

Bozkırın rüzgârında bir uğultu başlar,
Tarih, ecdadın nefesiyle taşlar.
At kişner, ufuklara umutlar saçar,
Göç yolları ruhumuza mühür vururdu.

Oğuz otağında bir ışık yanardı,
Bilge Kağan’ın sözleri çağları sarardı.
Orhun yazıtları geceye ağardı,
Her damla mürekkep milletin özüydü.

Kök Tengri göğünde kartallar uçarken,
Alplerin ayak sesleri dağları aşarken,
Kut alan yiğit diri kalır yaşarken,
Destanlar gönüllere sırlar kurardı.

Cihanı sarsardı göçebe yürekler,
Bir elde yay durur, bir elde emekler.
Yıldız olup çökerdi gecelere melekler,
Tanrı dağları bize yurt buyururdu.

Cengiz rüzgârında savrulurdu diyarlar,
Her sefer bir ateşti; yanar dururlardı.
Yay çekildi mi kaderler yol bulurlardı,
Küheylanlar rüzgârı geçer dururdu.

Selçuk kapısında bir hilal yükseldi,
Alp erenler önünde bütün korku eridi.
Anadolu taşına umutlar serildi,
Kervanlar barış ile yollar kurardı.

Osman’ın harmanında sabırla yoğrulan gün,
Yükseldi donanma, büyüdü gölgesiz ün.
Sancağın altında doğdu bin bir düğün,
Adalet oku zulme karşı dururdu.

Fatih’in bakışında yırtılır perdeler,
Çağlar kapanırken tarihler söyler.
Bir medeniyet olur gönüller, şehirler,
Her taşın ardında bir sır dururdu.

Çanakkale’nin dumanı hâlâ gökte,
Mehmetçiğin duası yükselir her kökte.
Yıkılmazdı yurt, imanla dolunca her kökte,
Bir millet ölüm ile bile yoğruldu.

Gezgin der ki: Bu yolda nice tarih saklıdır,
Her izde bir milletin yüksek aklıdır.
Bozkırdan göklere uzanan haklıdır,
Türk’ün kaderi erdemle yoğrulandır.

YUSUF GÜL (GEZGİN)