Türk'ün Yemini Şiiri - Hannibal Lecter

Rüzgâr estiğinde bile atalarımın sesi gelir içimden.
Bozkırdan doğmuşum, göğe aitim, toprağa kök salmışım.
Adımı taşlara kazıdılar, ben sustum, taş konuştu.
Soyumun yankısı hâlâ yıldırımların içinde çağırır beni.

Hiçbir ferman Tanrı Dağı’ndan daha yüce değildir.
Hiçbir makam Türk’ün onurundan üstün olamaz.
Taht kuran da Türk’tür, yıkan da
Çünkü hüküm yalnız özgür ruha yaraşır.

Boyun eğmem doğuda da batıda da.
Yeryüzü dar gelse de, gökyüzü benimdir.
Bir ulus yaratmak kolaydı,
Ama ruhunu taşımak işte o yürek isterdi.

Bayrak bir bez parçası değil;
Atalarımın kanından doğan bir anddır.
O anda ihanet edenin adı silinir,
Gök bile yüzüne bakmaz.

Gök girse araya, yer yarılsa,
Yine de durmam, yüce Tengri bilir.
Bu yürek esarete sığmaz,
Bu millet kimsenin gölgesinde büyümez.

Ne doğunun batılına meylederim,
Ne batının maskesine kanarım.
Kendime yeterim; çünkü Türk’üm.
Yıkılsa da şehirler, kırılsa da yollar,
Bildiğim ülkünün peşinden giderim.

Tarih yazar bizi kâğıtta değil
Dağlarda, taşlarda, yıldızlarda.
Yeniden doğarız her yıkımdan,
Çünkü Türk ölmez;
Sadece küllerinden daha güçlü kalkar.