Türk Sineması Şiiri - İzzettin Coşkun

küçükken hep türk sinemasi izlerdim
ağlardım,
kimse görmesin diye gizlenirdik
insanların,sevdaların gerçek olduğunu sahnelediler
belkide en büyük yanlışımız kendimizi fazla kaptırmak
kendimizi aşırı inandırmak,
Bazı sahtelenmiş duygulara..

kendimizi mutlu olmaya yeltendirdik
Fakat ortada ne perde var ne aktor
oysa kavuşmaktı garip olan
oysa sevişmekti ütopik olan..

belkide fazla kaptırdık kendimizi,
Türk sinemasında sevdaları üstümüze alırdık
sevinip sarhoş oluyormuşuz gibi

belkide kendimizi çok kaptırdık
yanlışlıksız bir yaşam yaşamaya...
oysa mutlu olmaktı garip olan
oysa kavuşmaktı garip olan..

gerçeklerimiz sahne dışı kaldı
hep acı çekmekli hayatımız ve
acılarımızı hiçbir sahnede rastlayamadık
oysa kendimizce heryerde yaşıyorduk diye biliyorduk
her sinamada ıssız adam bizmişiz diye gülüyorduk
Ama anladıkki biz hiçbir yerdeyiz,
biz hiçbir perdeyiz...

belkide biz diye bişey olmadı
belkide biz diye birşey
hep başka yerlerde hissedecek kendini
ve asla kendimiz diye birşey olamayacak kadar
acımasızlığında aktörlük edecez...
çok sonra farkına vardım
onlarca kez tekrarlanıp bir gülümsemeyi,
bir gerçek ağlayışı sergilendiğine

hep sahnede gördüklerimizi
Yanlışsız görmekti en büyük hatamız
oysa çok sonra farkına vardım
gerçek hayatta sevdalar yaşanılmaz..
ve düşenin dostu olunmaz

sevdamızın adı hiçbir yerde anılmaz.
ayrıldıktan sonra kavuşmak
sadece türk sinamalarında kaçınılmaz...

....