Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
şiirinizi okurken şiirinizdeki ahenkli söyleyiş, cenge denk coşku,ayrıca tüm Anadolu insanını kucaklayış düşüncesi beni çok etkiledi,teşekkürler.
bu vatan hepimizin her ne kadar yıkılmaya çalışılsada gün geçtikce her taraftan gafletteki insanların saldırıları çoğalsada son nefes verilmeden bu ay yıldız gönderden inmez ...ne mutlu türkiyelim diyene değil ...''NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE ''
TEBRİKLER ablacım yüreğine sağlık
güneyce yakılanlar
Yaşadığımız çağın dayatmalarından başlarını kaldırabilirlerse insanlar , türklüğü ,dini inancını bir tarafa bırak insan olduklarını farkedecekler önce!
bilmeniz lazım ki aslolan insan olmaktır...kimsenin alnında TC'si ya da dininin bilmem nesi olduğu yazmıyor ...
ben bu şiiri alkışlamam çünkü içinde ''gerek''sözcüğü olan hiç bir cümleye alkış tutmam...gereklilikler insan yaşamında hep olacaktır ama yerine de getirilmelidir yeni gereklilikler çoğalıp büyümeden.
insanı aşırı milliyetçilik tavrında bir gaza getirmeden din gibi zayıf ve yanlış bilgilendirilmiş noktalardan vurmadan gerçekleri görüp ,algılayıp sorunları çözmeye çalışmalıyız.
elinize sağlık zahmet etmişsiniz :))
hani öyle bir ikilime sokuyorlarki zama zaman.. vatanını sevmek toz kondurmamaya çalışmak -izm oluyor...sevmemek başka bir -izm oluyor...ben hiç bir izm..e ait olmadan duru dupduru ülkemi sevmek istiyorum.hepimiz müslümanız..hepimiz türküz...
tebrikler
harikaa.ayakta alkışlıyorum.çok güzel bir şiir.şiir tadında , şerbet gibi akmış kaleminizden.kutluyorum.harika
selamlar saygılar .tam puan.
Yüreğimiz birlikte atıyor. Tebriklerimiz sizin için. Saygıdeğer bir insandan saygın bir çalışma. Kutlarım. Saygılarımla... Deniz Çalışkan
Ayırmadan Lazı, Kürdü, Çerkezi
Kardeş der sararız herkesi
Bu vatan bizimdir bizim zerresi
Türk' lüğün hakkını vermemiz gerek...
.......................................
Bayrakla birlikte ne güzel yakışmış bu şiir bu sayfaya...
Biz bize sarılmazsak.... saran olmaz yürekten kimse bizi...
Birliğe, beraberliğe, kardeşçe, omuz omuza güzel günlere..
Ülkem çiçektir benim. Ülkeme çiçek yakışır...
Her metrekaresinde açsın mutluluk çiçekleri...
Bu güzel şiirden dolayı duyarlı yüreği kutluyorum.
Sevgimle
Okuduğum şiirlerinizin içinden en güzeli... Sizinle gurur duyuyorum. Tebrikler. - UĞUR BENEK
Ölü toprağını,atalım üstümüzden,
Kükremiş sel gibi coşalım yeniden,
Ayrılıkçılığa prim vermeden,
Bizler onlar,ötekiler demeden,
Gücümüzü kırmak isteyenlerin,
Ekmeğine yağ sürmeden,
Güçlüklerden güç yaratıp,
Şahlanalım biz yeniden.
güzel şiirinize 2 dörtlükle yorum yazmaya çalıştım. bu konuda sayfalarca yazı yazılabilir,
özetlemeye çalıştım.
kaleminiz daim olsun kendinize iyi davranın.
sevgi ve saygılarımla. kemal tekir adyge
Cok güzel gurur verici bir siir kutlarim sizi yüreginize saglik sevgi ve selamlarimla.....
Bu şiir ile ilgili 88 tane yorum bulunmakta