Bir köklü ağaç yalnız başına başı dik yükseldi bir bozkırda.
Dalları dökülmüş sanılıyordu.
Dört bir yandan Türkler mahşer tufanında Hızır gibi geldiler.
Ağacın köküne sonsuza kadar yaşatacak Türk iksirini bir asır önce döktüklerini ve bu ağaca kimsenin zarar vermesinin mümkün olmadığını hatırlatıp gittiler.
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
O iksir,
Sevgimizdir bizim,
Ağaca
Doğaya
Bütün yaratılanlara!
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta