Turgutreis'te Hüzünlü Bir Sonbahar...

Turgutreis'te bir akşam üstü,
Deniz,güneşi uğurlamak içim süslenmiş,
Tatilciler dönmüş,
Kumsalda aşıklar yok!

Deniz,sonbahar'a sığınmış,
Sahilde son baharını yaşayan bir kadın...
bir gözünde hüzün,bir gözünde yaşam...
Gözleri uzaklara kilitlenmiş,
Deniz,düşlerine dar geliyor.
Kadın yalnız,kadın üşüyor!

Kaç zamandır gökkuşağı misafir olmamış yüreğine,
Elleri soğuk,umutları soğuk!
Sarı saçları,hırçın dalgalara el sallıyor...
Yüreği papatya kadar çocuk ve masum!
Kadın yalnız,kadın üşüyor...

Kadının adı,gece
Kadının adı,yalnızlık!
Mavi ve siyah düşleri var,
Bir yanı hep karanlık!
Gizemli dünyasını gece ve yalnızlığa anlatıyor,
O denizi,deniz onu anlıyor..

Yeniden başlamaya korkuyor,
Etrafına duvarlar örmüş,sevgiye direniyor!
Korkuları,yeni yolculuklara izin vermiyor!
Gözyaşları,gecenin sessizliğine direnemiyor,
Yalnızlığa,karanlığa ve anılarına sığınıyor yine...

Esmer ve yabancı bir adam yaklaşıyor yanına,
Adam,başka bir şehre ait,sahilde son günü.
Geceyi,denizi ve yalnızlığı seviyor kadın gibi,
Yıllardır aradığı kadına bakıyor uzun uzun...
Günbatımı ve hırçın dalgalar konuşmalarını bölüyor,
Mavi ve siyah düşlere yolculuklar yapıyorlar...

Dalgalar gittikçe hırçınlaşıyor,kadın ağlıyor!
Adam üzgün ve çaresiz,
Güneş,denizle vedalaşırken adam kayboluyor...
Kadın yalnız,kadın üşüyor!
Gece ve deniz ağlıyor...

30 Ağustos 2006
Turgutreis-Bodrum