Ne karşıydı onunla birlikte olmaya ?
Ona olan sevgime karşı sanki bir âmâ.
Kelimeler yetersiz kalıyordu,
Şu adamın kalbinde olmayınca...
Gece yarısı yine dalda kanlı bülbül ;
Biçare, gün yüzü görmeden sönen ömür!
Zamanı geldiğinde atarsın kabre gül,
Ne çare gittiği yoldan dönmez düşünür.
Bakıyor etrafa yine melül melül,
Az daha dayan kalbim, biliyorum ağrın daimi vücudumda
Kalemimden dökülür göz yaşlarım damla damla
Ne kadar iyi olmak için çabalasam da
Yine derin boşluktayım, bire beş kala
Hayat bana karşı ne kadar acımasız olsa da
Her sabah aynanın karşısında harap olmuş bir yüz
Utanırcasına yansıtıyordu bedenindeki tüm çaresizliği
Saniyeler geçer miydi hiç ölümsüz?
Gün geçtikçe azalıyordu hayata karşı olan sevecenliği
Güneşten kaçmak değil, aslında amacım,
Geceye mahkûm kasvetlerle dolu hayatım.
Karanlıkta ilk defa kendime karşı hayasızım!
Hep boşaydı demek nefes alma çabalarım.
Her gün ölüp tekrardan dirilmekten,
Çoğu zaman da kahroldu üzülmekten.
Hayat insanı durma noktasına getirir bazen,
Seni senden çok sevmekten...
Yürüyorum, âkibetini bildiğim cefa dolu yolda
Arkama ne zaman baksam kayboluyorum hâtırâlarda
Ayaklarım kanlı, harâb olmuş bir durumda
Hiçbir şey engel değil sona doğru koşmamda
Eğer bir gün birini gerçekten delilercesine seversen,
İşte o gün çok iyi anlayacaksın beni.
Ne kadar seni seviyorum da desen,
İzleyeceksin sen de nedensizce gidişini.
İstediğin kadar özür de dilesen,
Sokak ortasındayım tek başıma öylece
Her zamankinden daha karanlıktı gece
Yıldızlar gün geçtikçe yorgun ve umutsuz
Zamanla oluşan silüet bile yanımda mutsuz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!