Turgay Bozmaç Şiirleri - Şair Turgay Bozmaç

Beni böyle bırakmalısın,
Kendi halimde daha iyi solarım.
Arkandan koşamam elbet,
Hem zaten gücüm de kalmadı.

Güneş çoktan battı bile,

Soğuk bir karanlık çökmüştü,
Unutulmuş bir şehrin üzerine.
Sokaklar dar ve ıssızdı,
Bir adam yürüyordu ağır adımlarla.
Kafasındaki düşüncelerin dehşeti,
Yüzündeki acı dolu gülümsemelere yansımıştı.

Sonsuz maviliğine daldı gözlerim
Ufuğunda kaybolmak ister gibiydim
Ay ışığında saklıyordun yüzünü
Beni çağırıyor gibiydi,
Beni çağırıyordun
Fakat uzaklaşıyordun gitgide

Kalabalığın, yalnızca beni sarsın
Çarparak geçerken tüm diğerleri
Bir beni al buğulu âlemine,
Bir de, bana ait olan gülüşlerini.

Akşam, erken iner yüreğime

lambalar söner aynı saatte her gece
üstümüzde büyür mavisi karanlığın
limanda bilinmeyen bir gemi
yanaşmış çoktan, gözlerimin derinliğine
elleriyle aşıyor ruhumun dalgalarını.

Bir insan bir yeri ateşe verdiğinde,
Nasıl zarar görmeden kurtulacağına bakar.
O yangında neleri kaybettiğini asla düşünmez,
Çünkü insandır en nihayetinde!

Artık gitmek veya kalmak bir ifade etmez oldu
Giden memnun kalandan, kalan memnun gidenden

Masalları kitaplarla birlikte raflara kaldırır olduk
Toz yutmuş rafların arasına gömdük mutlu sonları

Canımın nasıl yandığını gözümle görüyorum
Ama bu yanma kötü bir yanma değildi

Yollarımız kesişmeli miydi bilemiyorum
Ama belki de kader bizi bize armağan ediyordu

Şimdilerde Düşünmeden Duramıyorum Seni
Alıyosun Olmayan Aklımı Başımdan Tekrar ve Tekrar
Hasretin, En Kor Haliyle Düşüyor Yüreğe
Halbuki Söz Vermiştim Sensizliğe Biten Gecelerime
Üstüne Titremeyecektim, Yalandan daha Yalan Gözlerine

Yıkılmış bir duvarın yere düşmüş
Fakat parçalanmamış tuğlasıyım
Eski harcı halen üzerimde taşıyorum
Bu halimle yeni bir duvar için iş göremem
Öncelikle o kuru ve eski harçtan
Kendimi kurtarmam gerek