Yedi çocuklu bir aileden olan Turan Demir,1964 yılında Malatya'nın Battalgazi(Eskimalatya'da)ilçesinde dünyaya geldi.
İlk orta ve lise eğitimini Eskimalatya'da tamamladı.Lisans eğitimini;Anadolu üniversitesi isletme alanında tamamladı.Yüksek lisans eğitimini; Hoca Ahmet Yesevi(Türk /Kazak) üniversitesi,
Beşeri Bilimler Fakültesi,Eğitim Yönetimi ve Denetimi alanında tamamladı.
Eğitimci şair ve yazardır.
Milli Eğitim Müdürlüğüne bağlı birçok devlet okulları,özel kurs merkezleri,kişisel gelişim kurs merkezleri ve özel sürücü kurs merkezlerinde;müdür yetkili sınıf öğretmeni,sınıf öğretmeni,usta öğretici,
uzman öğretici ve ücretli öğretmen olarak görev yaptı.
Çalıştığı kurumlarda basarı plaketi ile ödüllendirildi.
Emekli
İki çocuk babasıdır.
Şiirlerini nazım ve nesir şeklinde yazar.
Şirlerini; Lirik,epik,pastoral,didaktik vb.türde yazar.
Türk Halk Edebiyatı nazım şekillerini kullanır.
Geleneksel Halk şiirleri ile modern tarz şiirler yazmaktadır.
"Yıllar Ağlasın"adlı şiir kitabını;
Şubat 2021 de yayınlamıştır.
"Eğitimde Sosyal Medya Bağımlılığı/Eğitimde Akademik araştırmalar" adlı eserini; Mayıs 2021' yayınlamıştır.
Basıma hazır şiirleri mevcut olup,şiir yazmaya devam etmektedir.
Ayrıca makale ve deneme yazıları v.s. yazmaktadır.
Yaşamını,Malatya merkezde sürdürmektedir.
Eserleri
"Yıllar Ağlasın"adlı şiir kitabı.
Eğitimde Sosyal Medya Bağımlılığı/Eğitimde Akademik araştırmalar" adlı akademik kitap.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!