Tunçnâme IX Şiiri - Tunç Ziya Agur

Gönlümüzden taşan akıl ile buldu dünya bir mekân
Onda artık bil ki sırrı çözen içindeki zaman

Hayat Ağacı’nın kökleriyle derinde yatar her ân
Yüzyıllardır duran tarih o kökten bize fermân

Ozan’ın Kopuz’daki sesiyle doğdu coşkun bir destân
Her biri bilesin eserdir ki gönülde yanan bir an

Kaybolanı bulmak için sorar durur gizli mekân
Kalbimden gelen o sesin ne zaman olur ayân

Kırkların emaneti gibi kültürümde gizlidir nişan
Bütün farklılıklar ile bizler olduk bir lisân

Konuşalım ki o dertler de sonunda bulur dermân
Anlamaktır bizi insan eden en büyük armağan

Başkasının acısını hissetmek bil ki ta uzaktan
İnsan olmak için şarttır her dem o duygulara inan

Zihne düşen ışık ile bil ki kalmaz o yalan
Yarınlara kurar devrini bu kalpteki sevdân

Her satırda yatan anlamsızlığa sorsak ne zaman
Bil ki okumakla açılır sana cennetin bâbı bir ân

Bul ki bilgin anladı ilmin özünden cümle bir lisân
Beşerî ilmin sesiyle sade ol bana candan bir yârân