Tunçnâme IV Şiiri - Tunç Ziya Agur

Fâilâtün / Fâilâtün / Fâilâtün / Fâilün

Gönülde bir ışık yandı, ruhumda kâr ile sevgilim.
Yüreğimde yeşerdi marifet, nefsimde kalmasın hüsranım.

Mevsimler geçer ömrümün yolu açıktır âleme,
Ve şuurum kutsal yasadan alır her an kararımı.

Çavdar ekmeğin yolunu da öğrendim ki bir sanattır,
Ne zengin ne fakir oldum, bu dur o kâdim bilgim.

Herkes köle iken bir derviş gibi davransam dahi,
Makâm ihtiyâcı var olsa da yarışmam, dururum.

Lâkin bu mânevî yolda daima ağırdan alırım,
Zira bu geçici sahneye hiç veremem i'tibârımı.

Benim itimadım ki o sonsuz kapı ömrüm sonunda açılır,
Asl o ki Sevgili'ye ulaşmak, ben her şeye hazırım.

Yaratan o dümeni kurdu, bıraktı bu felek hep dönsün,
Fakat o özgür irâdemi verdi, zaten bilir ne yaparım.

O'nun yaratması özgündür, aslâ benim gibi noksan değil,
Her tasarım ister gözetim, ben O'nun lütfuna muhtacım.

Ne tam bilgi ne de huzur, melek bile madde bilmez iken,
Ben bu nefsin kölesi olmam, O bana herkesten daha yakinim.

Ziyâi der ki: "Bu yolda ben yürür isem Sevgilim ile daim."
Bil ki o Kuddûs isminden bulur gönlümü sevinçlerim.

Günümüz Türkçesi:

Gönülde başlayan ruhsal aydınlanma, İlahi bilgi ile kökleşir ve nefsin zararlarından korunma arayışıdır.

Fani hayata rağmen manevi yolun açık olması. Tüm kararların kişisel heveslerden ziyade kutsal yasalara dayanması.

Helal rızık ve sade yaşama sanatını bilmek. Maddiyatta aşırılıktan kaçınarak, kadim bilgiye dayanan dengeyi bulmak.

Dünyevi arzulara esir olanların aksine derviş gibi davranmak. Makam ve statü peşinde koşmamak ve rekabetten uzak durmak

Manevi gelişimde acele etmemek. Fani dünya hayatına ve gösterişe değer vermemek.

Ömür sonunda açılacak sonsuz kapıya tam güven. Hayatın temel amacının Sevgili'ye (Allah'a) ulaşmak olması.

Evrendeki İlahi düzeni kabul etmek. Aynı zamanda insana verilen özgür irade ile sorumluluk almak ve teslimiyet göstermek.

Tanrı'nın türetiminin mükemmelliği karşısında kendi eksikliğini idrak etmek. Sürekli İlahi lütfa olan ihtiyacı kabul etmek.

Maddi dünyadaki sınırlı bilginin farkında olmak. Nefsin kölesi olmayı reddetmek ve Allah'ın kendisine olan özel yakınlığını hissetmek.

Şairin, yolda Sevgili'yle daim yürümesi şartıyla, gönlünün sevinci ve huzuru Tanrı'nın Kuddûs isminin tecellisinden bulması.