Tuncer Ölgün Şiirleri - Şair Tuncer Ölgün

Oğlum dikildi kapıya, nöbet tutar gibi
Ya gitme ya beni de götür.
Boğazım düğümlendi, gözlerim doldu
Derdimi anlatamadım o küçücük bedene
Diyemedim hayatın bir okyanus olduğunu
Ve bu okyanusta bir gemi kalkar

Ah bir verebilsem, Yüreğimi avuçlarına
Deliye dönen taylar gibiyim, Her an yokluğuna
Aklıma sen geldikçe can tükenir bedende
Dağılır duman olurum sensiz bu şehirde

Geceler uzadıkça uzuyor

Beni bıraktın gittin yaban ellerde
Yağmur oldum aktım sellerde
Aradım durdum seni heryerde
Hayalinle gezdim ağladım

Gözlerim kaldı kapılarda

Seni sevmek bir sanat,
Kalbime dokun, sevgiyle bir aşk yarat,
Seninle hep var olsun, bu hayat,
Gecenin koynundayım, gel bana aşkı anlat.
Kalbinin güzelliğiyle ruhumu donat
Kıskansın bizi tabiat, gel kavuşalım Aslı'ya kerem aşkına inat

Babam öldüğü gün, evmizin bütün ışıkları karanlığa büründü.
O gün, sonsuzluğa bir ayrılık göründü,
Sanki bağrimda ciğerlerim söküldü, gözlerimin feri söndü,
O koca dağ yıkılınca, dünyam yıkıldı, umutlarım yıkıldı, sevinçlerim hayallerim yıkıldı.
Şimdi yüreğim dermansız, dizlerim takatsız kaldı.
Evimizde sevinçler kanatsız kaldı.

Sensiz sılayı kendime gürbet saydım
Hayalinle oturup ağladım
Belki yüreğinde bir bahardım,
Belki de bir kış
Belki yüreğinde bir umutum,
Belki de düş

Benim gönül yurdum
Birbilsen hasretinle nasıl yoruldum
Yaprak oldum rüzgarlarda savruldum
Her gelen gidene seni sordum

Seni seven bu kalp içime sığmazdı

Gül benzin sararmış solmuş
Yaban ellerde sana bir hâl olmuş
Ey gönül

Nasılda düştün bu hâle

Aşk değsin gönül teline
Narince dokunsun yüreğine
Bir melek inmiş sanki yeryüzüne
Cennetten nur değmiş yüzüne

Kalbimin en güzel dileği

Sevecen gözlerini hatırlıyorum 
Ne kadar sevinçle parlıyordu.
Cennet gülü gibi kokardı karbeyaz tenin,
Sanki bir masalda çıkmış peri gibi,
Her bakışına hayran hayran bakardım,
Dua ederdik yaradana ayrılık bizi bulmasın diye