Tümsek Şiiri - Mehmet Tombuloğlu

nicedir suyu kıyıya vurmaz denizimin
dilimde bir kanat çırpımı serin söz:
sessiz ağlayan tümsek olur
nemini kağıda düşürür düşürmez
omzunda sönmüş bir yıldızın ağırlığıyla

aşkın yoğun olduğu an, duygunun dili kekeliyor
bir bozgun anımda bunu yaşadım ben
tatlı bir tebessümle yoklayıp acemi kanatlarımı
kısıldıkça sesim, uzattım dört ucundan geceyi
tuttum nefesimi; tuttuk, sırtımdaki ağırlıkla nöbetleşe

sevgi küllenir, kan soğur istemesen de
ateş ve düş; yürünülen onca yolun hükmü yok
ne sabırla seveni, ne hatırla güleni gördüm
hatırladığım, ağrısı içimde hapsolmuş bir bahar
ahengini yitirmiş eski bir zamandan kalan

usulca sokul o bozguncu göçten boşalan yanıma
mutluluğu nerde arar, nerde bulur insan
şu dağınık sözlerin arasında aradığımız ne
hangi imden bir söz düşürsem
nefesime değen bir kar tanesi gibi sımsıcak