Tümceler Kırılır Kendi Coğrafyamda

TÜMCELER KIRIRLIR KENDİ COĞRAFYAMIN
AKŞAM SOFRALARINDA

I
Yine
Kendimce düşler kuruyor
Avuntular buluyorum
Sonra susuyor
Denklemler kuruyorum
Olmuyor

Sarkaçları uzanıyor
Bir midye kabuğunda
Tümceler kırılıyor tek tek
Sarnıçlarda toplanıp
Susuyorum
Olmuyor

Avuçlarım sa
Umutsuzluğumu ovuyor
Susuyorum

II
Hemzemin geçitler
Nizami düşlerin
Kesişen yolarını açıyor
Akranlarımdan duyduğum
Soluk benizli hikâyesi
Gelip geçiyor usumdan
Susuyorum
Sulak bahçelerde
Ay ışığına takılıyor
Avuçlarımda topladığım dualar
Kaldırıyorum olabildiğince yukarıya
Yosunlanıyor kıvrımlarında
Yüreğim susuyor.

Batıdan
Zulüm makineleri taşınıyor
Koparmak için
Çiçekleri

Aklıma kerbela geliyor
Susuyorum

Sunaklar adanmışlarla dolu
Kan çiçekleniyor
Susuyor tohumlar boyunlarını eğerek
Susuyor kerbela
Ve…
Demokrasi özgürlükler kalıyor

III
Kırılgan fayların altında
Kendi coğrafyam
Kaynıyor
Kırmızılaşıyor bütün bedenimde
Ah bir ağaç dalından kopartılan yüreğim
Tümceler kırılıyor
Susuyorum

Kan damlıyor avuçlarıma
Çırpınan dalgın gözlerimden
Kayboluyor yakamozlar
Bir bir derinliğinde yüreğimin
Susuyorum

Sunaklar doymak bilmiyor
Her gün yeni bir tanrıya
Koşup umut dileniyor çağ
Konsirtmatist duaların gölgesinde
Bir serçe düşüyor cansız toprağa
Kimin umurunda
Susuyorum

Bir satranç taşı gibi oynuyor
Kelimelerle
Yüreğim
Susuyorum

Tümcelerde kalıyor
Kırılgan yüzleri
Sensizliğin tarifsiz sancısında
Avuçlarımda toplayıp bir bir
Döktüğüm bütün umutlarım
Ve
Sen kalıyorsun yalnızca
Sevgili…

Hali pür melalim işte
Kendiliğinden olmuyor
Sonraya bırakıyorum
Tümceler kırılıyor akşam sofralarında
Susuyorum