Tüm Yitiklerin Bileşkesi

zaman anlamını yitiriyor
çok tekrarlayınca günlerin ayrılık sinmiş rengini
ve mesafelere içsel formüller bulmaya uğraşıyorsan
uzaklarda bir gül vedalaşıyor kokusundan
ve maviyi uğurluyor renklerinden..
soluyor ufuk çizgisi
hiç keşfedilmemiş bir okyanusta çırpınıyor ömrüm
adı aşk olunca tüm yolculukların..
tüm otogarlara biriken bir hüzünsün,
buğulandıran silerken bir kenti camlarından bir otobüsün,
sisli bir bakışsın,
yağacak bir bulut..
ayrılıksın, ayrılmışsın, ayrılabileceğin kadar
uçuk bir ömürsün değdiğin her kentte
menekşelere ilham verecek..
kaybedilmiş aşklar ülkesisin,
ve kar yağıyor geçtiğin her yere..
kar suskunluğuyla özetleniyor her şey..
bembeyaz bir örtü..
tüm yitikliklerinin bileşkesi...

bir tipi çıkyor kaybediyorsun tüm yolları
içinde saplanıp kalma korkusu,
ömrünün birikintilerine tüm boşluklarında bir fırtına boran
mutlumusun
ki hiç sormadınki bunu,
neden yağmuru sevdiğni
kar tanelerini uçuşurken sokak lambalarında,
onlarla düşlere daldığını..
sormadığın gibi,
somut bir açıklaması bulundumu
metasal dünyanın dışındaki mutsuzluğun..

şairlere en çok yakışan hüzündür demişti bir dostum,
bu dünyada içki dışında damılatacak ne var,
hüzünlerden başka,
ve sığan bir çok ömre,
nece büyük olursa olsun..
ki tükettikten sonra sırrını sarhoşluğun,
bitirince anlamını alkolun,
beynini emdireceğin bir turnusolü olmalı ömrün..
hala insan olduğunu keşfettirecek.
elimizde ya aşk kalıyor yada hüzün..
yitiriyoruz kendimizi,
iki ayraçtan birinde..