Be en az aydınlıklar kadar sevdim karanlıkları, su kadar susuzluğu, tokluk kadar açlığı...
En az açık kapılar kadar sevdim kilitli kapıları, denizler kadar kurak sahraları...
Mutluluklar kadar çok sevdim acıları, gülümsemeler kadar da ağlamaları...
En çok çocukları sevdim ve hep çocuk kalanları. En çok sevmeyi sevdim, hatta son kalan kırıntıları...
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta