Tulumbalı Sokak Şiiri - İsmet Koyuncu

Gider dolaşır geri gelirim
Bulunma ihtimali olduğun bir kaç sokağa
Bir şans oyunu gibi yitiririm seni
Dünyanın merkezi sandığım o sokaklarda.

Yaradan kahredecek beni belli ki
"Ey kulum sen akıllanmaz mısın" dercesine
Elbet göreceğim seni, tekrar
Dilsiz bakışlarla konuşmadan geçeceğiz.

Hüznü ve suyu bol bu şehirde
Şahsına münhasır son ses dinlerim o şarkını
Bilirim sen de dinlemektesin
Sen yükseltme sesini, çocukların uyanmasın.

Okul gidişlerin de bakardım ardından
Ne de yakıştırırdım o, liseli elbiseni
Yüzünü masum kadınsı bir sevinç sarardı.
Yanında saçı jöleliler benimse elbisem yağlıydı.

Balkonda çalardım aşkıma tercüme şarkıları
Usulca dinlerdin, velhasıl tek dinleyendin
Efendice şarkın da "sesini açar mısın?" derdin
Bak üç on, bir beş yıl geçmiş, zaman amansız.

Oysa "Lilith" gibi de değildin, Ademoğluna
İnsancıl, anaç, mahçup, gayrifeminist
Göz göze gelirdik, az da olsa
Yanakların pembeleşir, gözlerin kırpışırdı
Ne sen geldin, ne ben koştum
O'tulumbalı sokakta
Sarılmadan bu sevda ile ölmek zor.