Tulpar'ın Kanatlarını Kim Gördü?

TULPAR’IN KANATLARINI KİM GÖRDÜ?
Atıldı üç cengaver meydana,
Korku salarak…
Gür bir seda duyuldu her yerden!
Yok mu yiğidiniz!
Yok mu üç aslana göndereceğiniz
Kuzunuz hani?
Ses yok karşı taraftan,
Bir atın ayak sesleri…
Ve burun deliklerinden
Alevler çıkıyor adeta…
Bir insan gibi anlamış,
Cenk meydanını anlamış
Bayrağı, hilâli, anlamış
Kan kırmızı bayrağı!
Yok, çıkacak kimse yok diye!
Hırslanıyor besbelli…
Gözler kamaşmalı bir yiğit çıkıyor meydana yalın kılıç
Tulpara göz kırpıyor yiğit,
İlerliyor düşman üzerine
Ovada çıt yok,
At da susuyor cenk zamanıdır!
Üçe (cengavere) bir yiğit nasıl olacak bu…
Çok çetin bir vuruşma!
Tarih boyunca böyle olmamış mıydı?
Üçe bir, yed,ye bir…
Dememiş miydi şair:
“Kimi Hindu, kimi yamyam” diye,
Süngüler parladı sonra…
Süngüler parladı aradan asırlar geçti
Bir ışık doğdu Çanakkale’de
Bir huzur geldi milletimize,
Bir ayağı Avrupa’da, bir ayağı Afrika’da
Bir ayağı Asya’da koştu Tulpar…
Yorulmadı hiç…
Samsunda soluk aldı!
Şahlanmıştı…
Gece kanatlarını
Şehrin üstünde dolaştırdı…
Yıldızlar parçalandı
Ay kendin utandı,
Bir uzun yürüyüş ki
Ankara’da karar kıldı.
Büyük şefkatle sardı
Yaralarını milletinin!
Bin gayretle attı
Adımlarını güzel işler için
Alınlar terledi, yüzler güldü
Süngüler parladı sonra
Süngüler parladı
Aradan yıllar geçti,
Bulutlar hüzünlü şimdi
Bir gölge düştü gökyüzüne
Bir dağ yürüyordu öyelere
Gözyaşından denizler taşırıp
Bir avuç toprak yeter bana dercesine
Gidiyordu ötelere…
Süngüler parladı sonra
Süngüler parladı
Aradan yıllar geçti
Atlar kanatsız koşmaya alıştı
Atlar kanatsız,
Kim gördü Tulpar’ın kanatlarını
Kim gördü, kim?
Bir nefes aldı bin nefes verdi
Ülkeme bin nefes
Altın sarısı başakların rengiydi saçları
Gök mavisiydi gözleri!
Konuştu mu güneşler ve yıldızlar
Edeple dinledi kendilerini…
Ayrıldı sonunda aramızdan
Kanatlı atıyla birlikte
Kim gördü Tulpar’ın kanatlarını
Kim gördü, kim?
Mustafa Kemal ATATÜRK gördü!
Tulpar’ın kanatlarını
Tulpar’da ATATÜRK’ü gördü ATATÜRK’ü
Kanatlarıyla sardı şefkatle
Anadoluyu, Anadolumuzu!
Sevgiyle sardı yaralarını milletinin
Ağlamayı miras bırakmadı bize
Asla bırakmadı
Ve Tulpar’a göz kırptı ölürken…
Yiğitler ölürken güler!
Ve Tulpar kanatlarını çekti kopardı
Bundan böyle kanat benim neyime diyerek!
Ve burun deliklerinden alevlerde saçmıyordu şimdi!
Bayrağın nazlı nazlı salınışını izledi
Son bir kez!
O da!

Özgür KOCA
(ATATÜRK’ün anısına)