Tulay’a Şiiri - Erdal Çoban

Sokak basi karanligin icinde bedenimdir yuruyen

istiklalin sessiz ama kalabalik dinginliginde benim surunen

Basim doner sanarken, gecede donen cigliklarmis meger

Bu temiz ama anlamsiz vitrinlerde aynalarda parlayan bu beden benim degil

Renkleri severdim ben simdi ise hem gece karanlik hem de ben

Cok sevdigimden degil siyahi, sadece kir gostermiyor bu kis zamani

Sokaklarda uyurken gecelerce

Tek dostum tinerci cocuklar bankamatiklerin sessizliginde

Uyurken ciglik atarlar gokyuzune

Anne der kimisi, kimisi baba

Senin ismini bile soylemek zor bu ocak ayazinda

Sana canim desem canimi alirlar

Sana karim desem karimi calarlar

On yedi agustos sabahi beni senin yikintindan cikardilar

Yarisi olmadan yasasin diye bedenim yasam enjekte ettiler koluma

Bes sene oldu oleli olumumun ustunden tamda budur gecen

Mezarin bile yokken yeryuzunde

Bu yuzden gecer zamanimin cogu Eyup te

Sahipsiz insanlar mezarliginda ararim kendimi geride kalan hayallerimi

Sensizligi isminde kazirim mezarlara kanli tirnaklarimla

Yuzlerce isimsiz mezar altinda hikayeleriyle insanlar yatar

Hepsi bir oyku bir kitap

Geride kalmis basroller benim gibi kendinden korkan birer korkak