Tülay Şiiri - Barış Taşdemir

Adi sessizlikle baslar bu hikayenin,
Her harfi ayri bir gozyasi, ayri bir yara.
Huzundur yoklugunda el uzatani,
Ve ihanettir her ayriligin ilk baslangici.
Gozleri ask, yuregi ayrilik yukludur.
Hatiralara mutluluk birikmistir diyemem,
Ama her gozyasi bu hikayeye armagandir.
Her mevsim sahit,
Her masal mahkumdur,
Bu hikayeye, bu aska, sana! !

Adi Tülay bir kiz vardir.
Gece gibidir gozleri kara!
Her tebessumu bu yurekte acilmis koca bir yara.
Her gozyasi pismanlik,
Her sitemi ayri bir leke birakmistir,
Bu bendeki zavallida! !

Sevmistir Tülay, kimsenin sevmedigi kadar.
Asktir butun sozleri,
Ve sevdadir her kelimesi.
Her cumlesi umut,
Her satiri ask yukludur.
Gozleri gozyaslarinda bogulurken,
O bir gun olsun "AHH" etmemistir.
Hep sevmis ve hep beklemistir,
Gelmeyecek olan bedbaht sevgiliyi..

Huzunludur elleri;
Tutmak icin her uzandiginda,
Bosluga dusmustur parmaklari.
Tülay sadece yuregiyle degil,
Bedeniyle de sevmistir bu bendeki bicareyi!

Terkedilmistir bu eski sehirli guzel.
Saclarini koklayani coktan gitmistir.
Yalnizdir ve çaresizdir.
Zaman ona inat sanki durmustur.
Ve artik biraz daha yasli,
Biraz daha yorgundur.
O aski degil, ask onu terketmistir.
Belkide hic gelmemistir.
Haklidir Tülay hakkindan daha fazlasina;
Umut o kara gozlerinden intihara suruklendikce,
Bir cocuk tebessumu belirmistir o ay yuzunde.
Aski degil belki ama,
Mutlulugu sececekti bu son seferde.

Unutmuyordur belki,
Ama Aglamiyordur artik Tülay.
Sadece yasamaya calisiyordur;
Yarim kalmis anilarla,
Calinmis, hirpalanmis, yagmalanmis yuregiyle,
Tecavuze ugramis sevgisiyle.
Yasiyordur oylece,
Buna yasamak denirse!

Artik zaman gecmeye baslamistir.
O da "herkes" gibidir;
Hayat ona da "basit"tir.

Ve yine zaman gecer,
Birgun uyanir;
Bir adam vardir.
Sever Tülay'i,asik olur ona.
Aski bilir Tülay,
Ama bu sefer tanimaz.
Yabancilik ceker onceleri,aldirmaz.
Adam daha cok asik olur.
Akilldir adam, muhendistir nede olsa,
Vazgecmez.
Gorur o Tülay'da olani;
Farketmistir essiz guzelligini.
Ama ne soylese bos,
Ne yapsa anlamsiz;
Tülay sadece bir kez asik olmustur.
Muhendis inatci,
Kazanmistir Tülay'i; Tülay'dan arta kalanlari.
Sevmistir Tülay bu adami,
Herkesin onu sevdigi kadar.

Mutludur Tülay,
Artik o da "normal"dir;
Yuzu guler ve hayati yoluna girmeye baslar.
Taa ki bir kabustan uyanana kadar;
Korkarak uyanmistir bu ruyadan.
Endiselenmistir.
Ama ilk kes aglamamistir.

Ruyasinda gordugu ilk aski, son pismanligidir:
Iki damla gozyasini avuclarina sigdirmis Tülay'a bakmaktadir.
Oylece sessiz tam karsisinda durmaktadir.
Gozleri derin bir pismanliga renk verirken,
Karanlik bu zavalliya seslenmektedir.
Ektigi gozyasini simdi kendi bicmektedir.
"Son kez geldim, ilk kez "gidecegim" ", diyecektir.
Tülay biraz sasiracak fakat aldirmayacaktir.
Nede olsa bu sadece bir "ruya"dir.
Yarin kaldigi yerden baslamak icin,
O uyumayi sececektir.

(10 haziran 2016 Fransa.)
(Turkce yazdigim bu son hikaye gercek bir aska ve ayriliga dayanmaktadir)