Tül cibinlik Şiiri - Yüksel Nimet Apel

-Mor salkımların leylakların kokusuydu
akşamdan topladığın

renkleriyle üzerindeki su damlalarıyla
böldün uykumu

getirip yastığıma iliştiriyorsun
saçlarıma dokunup
gönlünde birikmiş arzularınla utangaç uykum

alev rengi yanmakta

dudaklarım mühürlü yemin
dokunamadın

yana yana
telaşla geldiğinde bir avuç ateş te vardı ellerinde
gülüyordun sönmeden

lavanta kokuyordun
İstanbul kokuyordu bıraktıkların
sere serpe yatmaktı hayalin kıvrılıp ayak ucumda

Sonra ay doldu içeriye rüyama girdin

-gitmekle kalmak arası zor bir imtihan

saçlarını ay ışığı sarartmış
taramıştı elleriyle
bir telini ben aldım
sardım ipek mendiline

ışıkları sönmüştü evlerin
odanda ki yanan mumun aleviyle
karışmıştı alevlerin

-bir daha
geldiğinde bulutları da getir
güneşi tut ellerinle benim yerime
buluttan yağmur yağdır
Islanalım

gördün işte buz kesiyor bedenim

güneşe bana sarılmasını öğütle
ya da gitme

ancak güneş olursak yanar eririz birbirimizde
ancak güneş
çırılçıplak gelsin

Ona söyle

Yaşam gibi

26/Kasım/2009/Bodrum