Tükrükle Boğmak Gerek

Tarih: 12 Nisan 2008 Saat 15.15 O gün Mersin Gıda Fuarındaydık. Ticari bağlarımızın olduğu firmanın satış müdürü Hüseyin Bey`le yemeğe çıkmış, yemekten sonra lokantadan çıkmak üzereyken bir telefon geldi. Gelen telefon üzerine Hüseyin Bey`in rengi değişiverdi. 'İşyerinde Hatice`yi bıçaklamılar...' dedi. Hatice 25 yaşlarında, bekar, güzel ve çok efendi bir kızdı. Aynı işyerinde on yıldan beri çalışıyordu. Basamakları ağır ağır çıkmış, işyerinde önemi ve değeri bilinen biriydi. Patronu Tahsin Bey onu kızı gibi sever, öyle bir dğer verirdi. Öksüzdü Biz fuarı yarıda bırakarak, Hüseyin Bey`de kendi aracını alarak Tarsus`a döndük. İşyerinde jandarma ekipleri ve savcı vardı. Dört kişiydik ve dördümüzünde kan gurubları farklıydı. 'Belki kana ihtiyaç olur diye' hastaneye koştuk. Orasıda ana baba günüydü. Sevenleri, duyan yakınları ve iş arkadalarıyla doluydu. Hatice`ye 'Teyze' diye takılırdım çünkü aynı ismi ve aynı soyismi taıyan bir teyzem vardı. Farklı vilayetlerden olmamız sebebiyle de isim benzerliğine şaşırıp kalmıştı. Hüseyin Bey siğaranın birini yakıp birini söndürüyordu. Gözleri yaşarmış ve kızarmıştı. Yanına vardığımızda 'Ne yazık ki Hatice`yi kaybettik. Kıza sadırdığında yardıma koşan üç kişi daha yaralı... İçlerinden biri ağır... Bıçak darbesi ciğerine kadar gelmiş...' dedi ve ortalığa koca bir hüzün ve acı düştü. 'Neden' diyordu. 'Neden Hatice? ' diyordu. Yaşananlara bir türlü anlam ve mana veremiyorduk. Aslında güzel bir bahar günydü hiç beklemediği bir anda Azrail kapısını çaldığında... Hatice genç ve güzeldi. Bekardı... Umutları ve hayalleri vardı... Tarsus`ta yaşıyordu... İşyerinde iyi bir mevkideydi... Helal ekmek peşindeydi... Katili daha önce mahkumiyet yemiş, devletin 50 kişinin üzerinde çalıştırması işyerlerine yasayla zorunlu olarak mahkumlardan biriydi... Belki yemekhane de tesadüfü olarak karşılaşmış olabilirlerdi. Uzaktan yakından bir biriktelikleri, bir konuşmuşlukları veya karşılaşmışlıkları yoktu. Olay duyulur duyulmaz bütün işyeri yasa boğulmuş... Hastaneye yetişemeden genç kız yolda can vermiş... Sonradan duyan annesi de hastaneye koşarcasına gelirken saç baş yoluyordu kızının ardından... Hatice`nin ansızın bu ölümü en çok Tahsin Bey`i eltilemişti. Öz evladı kadar sevdiği ve değer verdiği, sağ kolu gibi gördüğü Hatice`nin ölümü karşısında o büyük adam çaresiz kalıvermişti. Yüreğine bir sancı gelip oturmuştu. Bir türlü kabüllenemiyordu. Dönüyor çaresizlik içinde Rabbine sığınmaktan öteye gidemiyordu. Kızın ardından yapılması gereken ne varsa fazlasıyla yapmaktan geri durmuyor, sanki kendini sorumlu hissediyordu. İnne lillehi ve inne ileyhi raciun...