Tüketilen ömür Şiiri - Serdar Çiçek 2

Yalnızdım ,yalnızdın ,yalnızdık…
Hep böyle olmaz mı zaten
Zaman , yalnız yakalayıp ömrümüzü emiyor.
Zamirlerimiz hep 1. tekil şahıslardı içimizde ben ,sen,o…
Siyah gülüşünde tek bir çoğul zamir oluşturduk “biz”
Sevmenin, sevilmenin, sevişmenin yürürlükte olduğu gece yarılarında
Sokak köpekleri kadar insan olduğumuz zamanlarda
Ekmek ve şarabı aynı rafa koyduğumuz gecelerde

Ekmekle sarhoş şarapla hüzünlü olduğumuz gecelerde
Sonra bir kentin çıkmaz bir sokağında en şeffaf duvarla yüzleştik
Bir tuhaftı bu duvar tuğladan ,çimentodan değildi
Yüzlerce göz yüzlerce yüz yüzlerce dilden bir duvar.
Duvar yüzümüze aktı yüzümüz yere aktı
Sırtladık onu da sırtladık başladığımız yere döndük
Orda ne ben vardım ne sen
İkimizde duvarlarımızla baş başa kaldık sevgilim…