Tükenmişliğin İsyanı Şiiri - Ramazan Kal ...

Bir garip bencileyin düşmüş yollara
Yitiğini bilmeden aranıp durmuş
Neden sonra bir köprü ilişmiş ayaklarına
Geçinceye kadar geçmiş adamlığından
Sonra? ..
Körü bitmiş, yol bitmiş

Aşk ayrıntıya çekmiş küreklerini
Biz de özetine kılıç kuşanmışız tükenmişliğin
Yelkenli yelkensiz avunuşlarla,
Hep aynı girdapta savrulmuş isyanlarımız
Mevsimleri tüketmişiz
Rengârenk mevsimleri…
Ufkun gerisinde kalakalmışız
Umutların…

Önce sabrını tüketmişiz tahammülün
Sonra tevekkül dilenmişiz ehlinden
Zaman aramızdan sıyrılıp gitmiş
Bereketsiz bir ömrü sırtlamışız naçar
Yüreklerimize beton dökmüşüz
Karanlığımız ışık tutmuş kâbuslarımıza
Korkularımızı çoğaltmışız
İrkilerek bakmışız ötelere

Öteler düğün yeri bayram yeri
Giden gitti gelmez geri öteler

Ötelerde şenlik var

Börtü böcek de gidenlere özenmiş
Kelebek olmuş, muhacir olmuş, aşk olmuş
Güller bahçemizi, çiçekler kırlarımızı çoktan terk etmiş
Gidenler bütün imrenilesi hasletleriyle gitmişler
Yokluğunda karanlığa bürünmüş Mekke sokakları uzanmış içimize doğru
Yoksulluğumuzun ağıtını yakmış Veysler
İmrenilesi kul tükenmiş
Vasıfsız kalakalmışız
Aynalar küfretmiş yüzümüze karşı
Keşke diyecek olmuşuz
Geç kalmışlığımız ensemizde kükremiş

Tükenmiş (işte) ne varsa bize dair dünyada
Şairler aciz
Suyu çekilmiş şiirlerinin
Şiirler…. En kutsalı ötelere yaklaştıkça çağlayanı
Şiirler… Bir zamanlar mistik fıçılarda göz kamaştıran ağular
Ama yine de bir mısra daha
Dudaklarımız arasına sıkışıp kalmış bir mısra
ECEL ECEL ÇEKİL ARAMIZDAN
İlk durakta bekliyor sevdiğim beni
Hem ellerimi de tutacak.

28 HAZİRAN 2005