Tükenmeyen Devinim Şiiri - Altan Doğru

Tomurcuğa durdu, Bursa’nın kavakları,
Leylekler geldi;
Kondular tel direklerinin başlarındaki küflü yuvalarına
Hasan komşu; bahçesindeki narı çapalıyor, ter içinde,
Yaşar Amcam patates ekiyor, yüreği şehvet dolu toprağa.

Bahar tünemiş memleketimin dağlarına.

Tomurcuklar patladı, karanlık gecelerin neminde yavaş yavaş,
Leylekler, yuvalarını hazırladılar, palazlarına kuru otlar koydular.
Hasan komşunun nar çiçekleri başını uzattı yeşil torbacıklarından,
Yaşar Amcam’ın patatesleri eridi şehvetten,
yeşil döl verdi toprağın kara bağrında

Yaz kapılarını tıklatıyordu memleketimin.

Gün gibi açtı Bursa’nın kavakları,
Leylek balaları palazlandı,
Şimdi uçmaya kanat çırpıyor,
Gaga taklatıyorlar tel direklerinin başlarında.
Uzadı patateslerin yeşilleri çit boyunca,
Hasan komşunun narları, açtı kızıl çiçeklerini
Semiz yaprakların arasından.
Doymuş bir kadın gibi sakinleşti toprak.

Yaz bütün evlerine girmişti memleketimin.

Sarıya durdu Bursa’nın kavakları,
Hasan komşu kerene astı çapasını,
Hasat telisinde Yaşar Amcamın patatesleri,
Al al narlar patladı dallarında,
Kan kırmızı gülüştüler güneşli günlere.
Henüz doğurmuş ana rahatlığında toprak.

Sonbahar baştan çıkarıp yazı kaçırmıştı memleketimden.

Şimdi Bursa’nın kavakları yapraksız,
Dalları çırıl çıplak ılık rüzgarda,
Yaşar Amcam’ın patatesleri avluda, toprak kuyuda,
İneklere atıldı sapları.
Ak-kara leylekler göçüp gittiler bilinmezlere,
Büyümüş balalarıyla.
Elbisesiz kadın gibi üşüyor toprak.

Artık kış padişahtı memleketimde.

Şimdi kar tozuyor, turuncuya kesmiş sokak lambasının altında,
Yolları kapatıyor yavaş yavaş,
Biliyorum,
Beyaza bürünüyor karşı dağlar...
Doksanlık ninem kurulmuş,
Pencerenin önünde, tahta iskemlesine;
Sobadaki çaydanlığın fokurtusunu dinliyor,
Buğusunu çekiyor genzine...

Usul usul kar yağıyor,
Kar birikiyor pencerenin eşiğine.